Een walvis een walvis, een mens een mens.

In tegenstelling tot wat ik had gedacht, is het hier - op 42 graden zuiderbreedte - helemaal niet zo koud, en een dagje niks doen op het verlaten strand van Puerto Madryn was heel welkom na de vermoeiende toer van vrijdag. We - mijn Colombiaanse medereiziger en ik - werden 's ochtends om acht uur geheel toeristgewijs in een minibusje opgehaald samen met een tiental Argentijnse toeristen. Als er een betere en goedkopere manier was om op één dag zeeleeuwen, pinguïns én walvissen te zien, had ik me niet de hele dag in zo'n sardienendoos laten rondrijden, want ik ben niet echt te vinden voor die voorgekauwde 'excursies'. Maar die keuze had ik niet, dus werd het een dagje toeristen à volonté en eigenlijk was het wel de moeite.
De pinguïns waren ontzettend grappig, zoals ze ons daar aan de andere kant van het houten hekje stonden aan te gapen, op net dezelfde manier als wij hén stonden te beloeren. Het enige verschil was dat zij geen fototoestel in hun handen hadden en niet stonden te sterven in de ijskoude Patagonische wind.
Even later stonden we op het strand bij de zeeleeuwen. Ik zou ontzettend gefrustreerd raken moest ik me moeten behelpen met vinnen die een halve meter te kort zijn en een opgeblazen lijf dat over het kiezelstrand voortgesleept wordt met een allesbehalve oorverdovende snelheid. Een zwempartijtje is een ware opgave, gemiddeld zijn ze namelijk zo'n halfuur onderweg naar het water. En wat als het jeukt? Zo net in het midden van je vette ronde rug? Dan zit er niks anders op dan uit alle macht kiezelsteentjes omhoog te flipperen met je dwergvinnetjes. Is er iemand misschien vergeten na te denken over het design van deze beesten? Of hebben ze de trein der evolutie gemist?
Onze laatste missie van de dag was de hemelse ontmoeting met de zuidkaper, de 'ballena franca austral', een walvis van formaat. En dan sta je daar op die boot en lijkt het allemaal niet echt. Je neemt foto's, je maakt een paar kleine filmpjes en je vergeet haast te genieten van het moment. Het lijkt een onwezenlijk tafereel, twee gigantische vissen die naast de boten zweven, af en toe bovenkomen, een fonteintje blazen, hun staart naar boven flapperen en weer onderduiken. Heel mooi om zien, zo mooi dat je er stil van wordt, en zo mooi dat je het gevoel hebt dat je die beesten gewoon heel erg stoort daar in hun living. Met dat gevoel bleef ik achter. Prachtig... maar wat staan wij daar te doen met onze camera's op die boot? Ik hou er een sterke herinnering aan over, en het besef dat elk wezen zijn eigen plekje heeft en verdient en dat al die mooie dingen vooral nooit mogen verdwijnen.