Plaza de Mayo en Casa Rosada

Naast in een ijzeren bootje zitten in het gezelschap van andere landen, vind ik mensen kijken op pleintjes in de zon ook erg boeiend. Vooral als die mensen terugkijken, mijn blonde haren en blauwe ogen zien en zichzelf even later betrappen op aanhoudend gestaar.
Valt wel goed mee, alhoewel ik me soms toch echt een buitenaards wezen voel. Lief glimlachen helpt dan wel.
De mensen zijn hier wel ongelofelijk vriendelijk en behulpzaam. Ik moet m'n stadsplannetje maar bovenhalen in de metro en er komt al een oud madammeke aangestoven om me rap rap in de juiste richting te duwen 'rap rap de deuren gaan dicht!'.
De wijk waar ik op dit moment verblijf, is 's avonds niet de meest veilige. Als ik tegen een 'porteño', een local, zeg waar ik logeer, spreekt hun gezicht boekdelen. Maar na het weekend verhuis ik naar Abasto, de historische tangowijk, waar ik niet zal kunnen ontsnappen aan een flink pak tangolessen. Mijn eerste les Spaans heb ik ook achter de rug. En het gaat goed! De Argentijnse uitspraak is bizar, maar heel grappig eens je het onder de knie hebt.
Zondag staat er een match van dé Boca Juniors op het programma, de club van Diego Maradona. Niet dat ik zo'n voetbalfan ben, maar de sfeer is naar t schijnt uniek en stiekem wil ik wel heel graag 22 Argentijnen anderhalf uur op een veld zien rondlopen :)