Hasta luego, mi amor

Het is zaterdag, kwart na zes 's ochtends, we zijn net terug van mijn afscheidsfeestje - eerst een drink in Mundo Bizarro, daarna een taxiritje door de stad, om te eindigen met een reeks lustige danspasjes in de beatkelder van The Shamrock (zie foto!). Ik zit aan het raam in de living van het hostel, aan de straatkant op de eerste verdieping. De zonsopgang wordt weerspiegeld in het glas van de dubbele ramenkolom van het beige flatgebouw dat even verderop lelijk staat te wezen. Op straat ochtendlawaai, luid pratenden mensen, voorbijsnorrende en toeterende auto's, huilende bussen, krakende vrachtwagens. Op het tapijt onder m'n voeten ligt Michunis, de witte langharige kat van het hostel. Ze knijpt haar ogen halfdicht en kijkt me aan alsof ze wil vragen of ik misschien een einde kan maken aan dat storende lawaai op straat. Het wordt alsmaar luider, twee mannen - Peruanen - discussiëren hevig. Ik kijk uit het raam - Eva komt nog even in nachtjapon een slaapwelzoentje geven. De ruziënde mannen lijken ondertussen andere oorden op te zoeken, het lawaai ebt weg. Nu pas hoor ik het zoete geluid van vrolijk fluitende vogels die de dag zingend verwelkomen, mijn -voorlopig- laatste dag in Buenos Aires.
Michunis slaapt weer, haar hoofd een kwartdraai naar links. Buiten klimmen de zonnestralen naar de derde rij ramen. Ik voel een stroompje van geluk vanuit m'n tenen naar boven kabbelen, er staat een vermoeid-tevreden glimlachje op m'n gezicht.
Vandaag zeg ik 'dag lieve stad, dag mijn tijdelijke thuis, dat huis van oneindig feestgedruis, dag parkjes met prikkend gras, dag luide bussen en slalommende taxi's, dag en tot ziens, tot snel, tot héél graag nog eens...'