Dj Pacific

Camino Real

Het kalf is door de kerk, de kogel is verdronken, de dj tour der dj tours zit erop!
Een helse rit was het, van het ene feestje naar het andere met een chronisch slaapgebrek als gevolg, maar veel leute tot in de vroege uurtjes.
Vanuit Santiago gingen we op weg naar Talca, 4 uurtjes zuidwaarts, naar een nicht van Leon, 26 jaar geleden zagen ze elkaar voor het laatst. We werden super hartelijk ontvangen door Patricia, haar man Claudio en de 3 kinderen. Twee dagen konden we lekker relaxen in hun tuin, plonzen in het zwembad en grillen op de parilla. Er werd lustig Pisco Mango van Capel gedegusteerd, dé drank van Chili, en in overvloed aanwezig dankzij Claudio die voor het bedrijf werkt. Op woensdagavond ging het weer richting Santiago, en vervolgens naar La Serena - aan de kust - , waar we op donderdagochtend als zombies aankwamen. In hostelbedden doe ik amper een oog dicht, dus bussen zijn een marteling. Ik stoor me er al lang niet meer aan, maar het is een feit, op een bus slaap ik niet, geen uur, geen minuut. Oorstoppen van -30dB houden dan wel de snurkersgezangen tegen, de zetels worden er niet comfortabeler op, en de airco bezorgt je gegarandeerd een instant verkoudheid.
In La Serena konden we een korte ochtend siesta houden in ons huisje, alvorens onze mediatour begon. We werden verwacht bij nationale televisie TVN, krant El Dia en radio Carolina. Toen we aankwamen bij het televisiestation bleek dat ik het interview moest doen... in het Spaans natuurlijk. Geloof me, als je 3 maanden geleden amper een woord kon spreken, is dat niet euh vanzelfsprekend, maar op één of andere manier ging het wel, hopelijk was het ook verstaanbaar voor de Chilenen :)
Na een wandeling door het stadje werden we geïnterviewd op een terrasje onder de brandende zon. Daarna ging het naar de eerste feestlocatie, een gezellige bar met een klein zaaltje en een exotische tuin achteraan.

Het feestje die avond was super, de dansvloer lekker gevuld, de cocktails veel te sterk, de politie te vroeg. Even dachten we dat de ze de keet gingen sluiten, maar dat bleek vals alarm. Een paar uur later liep het feestje op zijn laatste benen, en kropen we uitgeput in een taxi huiswaarts. De volgende ochtend bleken de cocktails sterker dan gedacht, stopte de wereld niet met draaien en leek opstaan onmogelijk. Maar een paar sinaasappels, het zonnetje buiten en de geplande trip naar de prachtige Valle del Elqui, gaven me net genoeg energie om de auto in te stappen richting vallei. Het landschap was adembenemend mooi, de stuwdam die we bezochten impressionant, het bezoek aan de Capel brouwerij een marteling. De alcoholdampen van de Pisco kon ik amper verdragen, de degustatie liet ik wijselijk aan m'n neus voorbijgaan. Terug in La Serena trokken we meteen naar de partylocatie van de avond, een bar pal op het strand. Leuke plek, maar te weinig promotie zorgde voor minder volk dan de eerste avond. Geen probleem, het feestje op de catamaran, de laatste avond, zou hét hoogtepunt van onze tour worden. En dat werd het ook, al ging het heel even héél erg fout.
Nog geen 10 seconden nadat ik aan boord van de boot ging, begon de hele kust voor mijn ogen te draaien. Het was onvermijdelijk, ik zou opnieuw zeeziek worden, de hele trip lang, en weer van de boot stappen was géén optie, dat kon ik organisatoren en feestgangers niet aandoen... Alle mogelijke hulpmiddeltjes werden aangewend. Een dosis Mareamin had ik al lang binnen, enkele vissersvrouwen aan wal leerden me hun truukje - ze stopten een hele krant onder m'n t-shirt op mijn buik - en aan boord kreeg ik partjes limoen om de hele tijd op te zuigen.
Maar niets leek te helpen, toen ik een eerste plaat probeerde op te leggen, werd ik meteen kotsmisselijk, dit ging volledig fout... Pure paniek brak uit in m'n hoofd, dikke tranen rolden over m'n wangen, ik vluchtte naar een donker hoekje aan boord. Van de boot stappen was nu zeker geen optie meer, we waren ondertussen vertrokken voor een rondvaart van 3 uur op de oceaan, al had ik veel zin om gewoon overboord te springen, ik voelde me miserabeler dan ooit.
Gelukkig kon Leon me kalmeren en hielp het naar de lichtjes op de kade te staren. Ik bleef focussen en hopen dat ik op één of andere manier nog in staat zou zijn om platen te draaien, want dat was tenslotten de reden waarom ik aan boord was. En ik weet niet wát het hem precies deed, maar na een uur voelde ik me plots kiplekker, de wereld stopte met draaien, mijn maag zweeg, en ik voelde amper dat de boot in beweging was. Het feestje kon beginnen! Zonder in m'n platenzak te kijken, ogen nog steeds strak op de lichtjes aan de kust gericht, gooide ik het ene na het andere plaatje in de mix. En wonder boven wonder kon ik de hele tijd doorgaan, genietend van het moment en het uitzicht, want je krijgt niet elke dag de kans om te draaien op de Grote Oceaan :)
Uiteindelijk een meevaller, maar vanaf nu blijf ik écht ver weg van boten, al wil ik o zo graag de Amazone nog op in Brazilië...

Zondag namen we de nachtbus voor een ritje van zes uur richting hoofdstad Santiago, waar we met z´n drietjes nog één dag konden genieten maar op dinsdag Leon en Rakesh al naar Buenos Aires vlogen, en vervolgens huiswaarts. Mijn plaatjes gaf ik met pijn in het hart met hen mee, no more dj'ing, vanaf nu was ik weer reizigster en op m'n eentje... met Linus!