Feliz primavera

'Feliz primavera' kan je op de vitrine van zowat elke winkel of restaurant lezen. Het begin van de lente wordt hier flink gevierd, vooral door de studenten. Voor de kinderen uit de sloppenwijken van Buenos Aires brengt het nieuwe seizoen niet meer of minder geluk, enkel een 'picnic' georganiseerd door de mensen van Voluntario Global, een vrijwilligersorganisatie die actief is in de armste wijken van de stad. Als 'rijke' toerist kan je een namiddag een kijkje gaan nemen in de wijk en met de kinderen ravotten op het kale betonnen speelplein - daar heet het 'park'. En het is letterlijk enkel een kijkje nemen. Als luxekiekens lopen Jenny - een Amerikaanse die in Santiago de Chile studeert - en ik met de mensen van de organisatie door de wijk, met als trefwoorden beton, golfplaat, zand, stof, afval en honden. We worden flink aangegaapt door de locals die zich duidelijk afvragen wat die blonde 'extranjeras' in hemelsnaam in hun achtertuin komen doen. En terecht, want ik stel mezelf die vraag ook. Het lijkt wel ramptoerisme, en ik heb er een ontzettend dubbel gevoel bij.
We bezoeken het lokaal waar de kinderen engelse les krijgen en door vrijwilligers - buitenlandse studenten die twee keer per week enkele uren langskomen - geholpen worden met hun huiswerk. Er is ook een bakkerij en een textielatelier. De organisatie probeert de kinderen van straat te houden, de plek waar ze noodgedwongen van 's ochtends tot 's avonds laat met hun broertjes en zusjes rondhangen omdat hun ouders er niet zijn om hen op te vangen. Om hun kroostrijk gezin te kunnen onderhouden, moeten ze keihard werken, en zelfs dan is de 5 pesos schoolgeld (1.25 euro) per kind per maand nog amper betaalbaar.
De kinderen zijn heel enthousiast en vliegen Jenny en mij meteen in de armen, ook al hebben ze geen idee wie we zijn. Ze zijn blij met elke vorm van aandacht en laten ons geen seconde met rust. We worden letterlijk afgemat op het speelterrein en ik word bijna nostalgisch als ik net als 14 jaar geleden weer in een ronddraaiend koord sta te springen, terwijl de kinderen elke sprong luid tellen in het spaans.
Het bezoekje aan de wijk is een boeiende ervaring, maar het blijft heel erg dubbel om daar zomaar eventjes door die mensen hun leven te lopen, en ik weet verder niet goed wat ik ermee moet...