Valparaíso... de laatste halte in Chili

Alvorens weer naar mijn favoriete land te trekken, kon een bezoekje aan Valparaíso, aan de kust, niet ontbreken. In 2002 werd de grootste havenstad van Chili door UNESCO uitgeroepen tot Werelderfgoed. De stad is in niets te vergelijken met de op een boogscheut gelegen badstad Viña del Mar, maar heeft o zoveel meer charme en uitstraling. De gezellige pleintjes en donkere kroegen verstopt in smalle steegjes, de tientallen beboste heuvels errond en de kleurrijke huisjes die ertegen kleven, de gammele houten 'ascensores' die je in een zucht naar boven hijsen, de schitterende graffiti op muren en deuren, het hilarische straattheater, de oude trolleybussen die het centrum doorkruisen, ... een sfeer die onmogelijk op foto vast te leggen is. Een paar beeldjes doen een poging, maar enkel na een bezoek aan de stad zal je écht begrijpen wat ik bedoel.

Viña del Mar en Valparaiso

En toch snakte ik weer naar Argentinië, mijn busticket naar Mendoza had ik snel op zak. Amper twee uur voor ik met de nachtbus vanuit Viña del Mar zou vertrekken, besefte ik plots dat ik vanuit geen enkele plaats in Chili postkaartjes had verstuurd. En dat vond ik niet kunnen :) Op een terrasje aan het centrale plein zette ik me als een gek aan het schrijven, ik had nog amper een uur voor de bus vertrok en het busstation was nog een eindje lopen. Opeens werd ik door een luide gil opgeschrikt, aan de overkant van de straat klonken luide kreten en amper een seconde later werd duidelijk wat er gaande was. Een jonge kerel was er met de handtas van de gillende vrouw vandoor gegaan, en haastte zich met zijn buit richting plein. Een oudere man zat hem op de hielen en kon hem midden op straat tackelen, handtas en inhoud vlogen door de lucht en belandden her en der op het asfalt. De dief kroop recht en probeerde uit alle macht te ontkomen, maar zijn achtervolger was te snel en haalde hem neer op de grasmat net voor de fontein.
Even later arriveerde de politie en onder massale belangstelling werd de 'slechterik' afgevoerd. Het hele tafereel leek absurd en ik keek met verbazing toe op hetgeen zich voor mijn ogen afspeelde. De 'goeien' tegen de 'slechte'. Zo eenvoudig zit het niet in elkaar, lijkt me, toch?