Uit mijn dagboek II

Vrijdag 9 februari, 18:30, Campo Recreativo - Chorros Blancos

/Writing soundtrack: Johnny Cash en Radiohead Com Lag (2+2=5) en Kid A/

Dag 1

F*** f*** f*** F***! Ik zou bijna zeggen dat dit één van de, zoniet de moeilijkste dag van mijn leven is geweest. 'Heavy' om dat te zeggen, maar het is écht niet overdreven. Mijn "tochtje" te paard vandaag is in niets te vergelijken met alle ritten die ik ooit deed te paard. [...] Om 7u, bij zonsopgang, stond ik op en tegen 8u begon ik de paarden op te zadelen. Het was nog een heel gepuzzel voor de bagage, en eerlijk gezegd vind ik het materiaal dat ik van Sebastian huur totaal niet zijn geld waard. [...] Helemaal opgezadeld en klaar voor vertrek, nam ik afscheid van Seba en zijn moeder. Ze zei nog dat ik in de huizen van de mensen moest overnachten, "porque la gente es buena, siempra va a la gente". Om negen uur vertrok ik, richting Chicoana. [...] Onderweg verraste blikken, knikkende hoofden en zwaaiende handen. Op de weg die naar de rivier leidt, leek alles nog steeds goed te gaan, tot het plots héél fout ging. Opeens begon Tomate heel erg rond te draaien en meteen zag ik wat er fout was. Shit! Al de bagage hing langszij en van al dat gewicht aan één kant was Tomate zodanig geschrokken dat ie totaal panikeerde. Hij begon als een gek te springen en te bokken en trok Zapallo mee want Tomate hing met een touw vast aan mijn zadel. Ik probeerde ze alletwee te kalmeren terwijl alles al onder Tomate's buik hing en al het eten in het rond vloog. Toen Zapallo op de berm sprong probeerde ik eraf te springen maar verloor mijn evenwicht, totterde er achterover af belandde op m'n rug in het gras terwijl Tomate naast me nog steeds in paniek was. Zo snel ik kon, sprong ik recht en greep de teugels weer vast. Ik moest er niet aan denken dat die twee ervandoor zouden gaan. Tomate kalmeerde plots en stond te trillen en te blazen, met alle bagage aan de touwen onder zijn buik hangend. Ik moest zo snel mogelijk mijn mes vinden. Dat zat stom genoeg in één van de zakken onder zijn buik. [...] Voorzichtig sneed ik de touwen los en legde alle zakken in de berm. Zapallo stond ondertussen te grazen alsof er niks aan de hand was. Alles lag verspreid over de weg, pasta, rijst, spullen uit de zijzak van mijn rugzak die volledig afgescheurd was, één van de alforjas was kapot en de tentzak was ook doorgescheurd. [...] Een vrouw kwam voorbij op de fiets en leende me haar gsm. Met trillende stem belde ik Sebastian en vroeg me om me te komen helpen het materiaal te herstellen. Ik kon m'n oren niet geloven toen hij zei dat hij geen tijd had en bezig was met de voorbereidingen van een 'cabalgata'. Hij zei dat ik maar aan de mensen in de buurt moest vragen om te helpen. Mooi hoor, het was uitgerekend hij die de bagage had vastgesnoerd die er zonet was afgedonderd! De dag ervoor nog had hij me verzekerd dat ik altijd mocht bellen en dat hij meteen in zijn auto zou springen als ik hulp nodig had. Ik kon hem gelukkig toch overtuigen om meteen te komen.
[...]
Sebastian vroeg of ik niks mankeerde en toen pas zag ik de 3 gigantische blaren op m'n wijsvinger. Zo hard had Tomate aan het touw zitten trekken dat ik in m'n hand had. Even later was alles weer vastgesnoerd en kon ik verder. Dus daar gingen we weer met z'n drietjes, ik toch wel met knikkende knietjes en ik denk dat de paardjes ook wel effe geschrokken waren.

/"How to disappear completely" - precies hoe ik me voel
"I am not here. This isn't happening.
I'm not here. I'm not here. In a little while... I'll be gone.
The moment's already passed. Yeah it's gone.
And I'm not here. This isn't happening.
I'm not here. I'm not here." (Radiohead) /

[...] Toen we in Chicoana voorbij Zapallo's vorige thuis kwamen, riep de vrouw me na "¿Ya te vas?" "¡Sí!". Aan het einde van de weg moest ik naar rechts, de rivierbedding in, had Seba gezegd, want links was een privéweg, naar een finca. Maar de rivier volgen was geen makkie. Ze zwermde van links naar rechts dus was ik telkens verplicht om de wilde stroom over te steken. Een kilometer of twee deed ik dat, ondertussen de kanten afturend op zoek naar een weg of pad dat me van de rivier zou kunnen weghalen. Want telkens de rivier door, over stenen, niet wetend hoe diep ze in 't midden ging zijn, was eng. En het zotste wat ik ooit gedaan heb. Het water kwam tot aan de buik van de paarden! Op een bepaald moment dacht ik een weg te zien en stak ik en f***ing diepe stroom over. Maar de weg was afgesloten met kettingen en een hangslot. ShIt. Terug dat diep stuk door. Ik probeerde een stukje in de rivier stroomopwaarts te wandelen, maar toen Zapallo op een bepaald moment stopte en geen been meer wilde verzetten, was dat een teken dat we echt terug moesten keren. De laatste drie meter tot aan de kant waren angstaanjagend. "Vámos vámos" riep ik luid tegen de paarden, even had ik schrik dat we het niet zouden halen.
[...]Ik kwam terecht op de hoofdweg naar Cachi. Een kilometer verder pauseerde ik even aan de kant om de paarden te laten grazen. Tomate bond ik vast en Zapallo hield ik aan de hand. [...] Plots lag Tomate op de grond, klaar om te gaan rollen. "Hey zot!" riep ik luid en sprong naar hem toe. Niet nog eens die bagage eraf aub!
[...] De weg werd smaller, begon te kronkelen door het dal en een aantal auto's zoefden me voorbij. Toen ik na een tijd weer huizen tegenkwam, vroeg ik of ik er misschien kon blijven overnachten, maar telkens was de "dueño" van de tabakplantage niet thuis. Dan maar verder... Ik begon moe te worden, en de paarden ook. Maar geen huis te zien... Ik kwam aan een brug met een bordje Chorros Blancos, maar er dook geen dorp op. Of toch... een camping, yes!