Driehonderdvijfenvijftig

Galápagos is de kers op mijn 'reistaart'. Een verrukkelijk gebak vol avonturen en emoties, met veel goesting verorberd tot op de laatste kruimel...
Over een week ben ik weer thuis, en eet ik frietjes van de mama, frikadellen met krieken van de moeke, en taart - de lekkerste ter wereld zo met laagskes - van de bomma.

Een jaar reizen is zo lang, en zo kort, en ik heb geen idéé hoe het voelt om voor de laatste keer m'n rugzak in te pakken. Propere was in één zak, vuile in een andere, wc-rol in 't voorzakske, fleske water voor onderweg, geld en paspoort op de buik, camera in de binnenzak, vliegtuigticket in de hand. En dan voorbij de security, nog een laatste keer zwaaien naar niemand, en de neus achterna, tot over de oceaan naar dat kleine landje waar ze Vlaams spreken in 't noorden, een taal die andere reizigers graag horen maar geen woord van verstaan, een taal die ik na een jaar plots weer elke dag zal spreken.

Ik ben tegelijk heel happy en heel bang om weer naar huis te gaan. Er zitten zoveel herinneringen, ontmoetingen en dingen in mijn hoofd, het gaat er best ingewikkeld aan toe. Nachtmerries over aankomen in het verkeerde land, vrienden die me niet herkennen en spooktaferelen op de luchthaven.
Een jaar alleen reizen door Zuid-Amerika lijkt me gemakkelijker dan na dat jaar weer thuiskomen :)

M'n blog was oorspronkelijk enkel voor de reis, en ik weet nog niet of ik ga blijven schrijven. Maar misschien doe ik dat wel gewoon, niet over die verre bestemmingen, andere culturen en rare beestjes - tenzij ik er weer op uit trek - maar over mijn 'reis' door het leven, zonder bestemming, avontuur verzekerd...