Lima - Quito

Vodka-naranja was misschien niet de beste keuze, de avond voor m´n vlucht naar Quito. Wakker worden was die ochtend niét grappig, na maar drie uurtjes dromen, en met veel moeite begon ik m´n rugzak in te pakken, met elk halfuur een dringende pauze voor een sprintje naar de 'baño'. De laatste keer dat dát nodig was, was 10 maanden geleden in Buenos Aires, na het eten van een paar slechte empanadas. Zweten en puffen en hijgen en dan toch een taxi genomen naar de luchthaven, net op tijd voor de check-in. Of eigenlijk... veel te vroeg. De vlucht had vertraging, en we kregen een bon voor een gratis lunch bij mc do, maar dat leek me niet zo'n goed idee. Een paar slokjes water hielpen me de middag door. Halfslapend, vanop een bankje in de luchthaven, zag ik vliegtuigen landen en opstijgen. Opnieuw werd de vlucht naar Quito vertraagd, het begon vervelend te worden.
Naast me zat een man van het veiligheidspersoneel van de luchthaven, die een boom van een Ecuatoriaan begeleidde, maar ik begreep niet goed waarom. We raakten aan de praat en na een tijdje vertelde hij me dat de Ecuatoriaan in Italië het land uitgezet was, omdat hij er illegaal verbleef. Iets wat de man zelf totaal niet erg vond, hij was zich namelijk vrijwillig gaan 'aanbieden' bij de politie, om zo gratis terug naar Ecuador te vliegen, waar zijn ouders hem opwachten. Zijn vader is doodziek. Hijzelf heeft drie kinderen, één in Ecuador, één in de Verenigde Staten, en één in Italië. Drie kinderen van drie verschillende vrouwen, uiteraard. Over een half jaar zou hij wel opnieuw in Europa geraken, via Spanje deze keer. En als dat niet rechtstreeks zou lukken, dan wel via een vlucht naar Hongarije. Voor 200 euro 'brengen' ze je dan naar Spanje, facil.
Een halfuur later werd ons gezelschap vervoegd door een Boliviaanse vrouw van een jaar of vijftig, in dezelfde situatie als de Ecuatoriaan, maar daar duidelijk iets minder gelukkig mee. Toen ik vroeg wat er gebeurd was, vertelde ze me dat ze een visum had voor de VS dat omwille van één of andere stempel ongeldig was verklaard. Al zeven jaar woonde ze in Philadelphia, en van de ene op de andere dag moest ze haar koffers pakken. Vanuit Lima zou ze naar La Paz vliegen, en daar blijven, waarschijnlijk voor de rest van haar leven.