Van Payogasta naar Molinos

Er rijden bussen van Payogasta naar Molinos, maar wanneer die passeren, daar heb je het raden naar. Een lift versieren is moeilijk, want er komen bitter weinig auto's voorbij. En de karren die dan toch voorbijkomen, nou ja, die rijden onvermijdelijk in de andere richting.
Al drie kwartier stond ik samen met twee vrouwen aan dé boom te wachten, de bushalteboom. Het was halfelf 's ochtends en een viertal dronken mannen kwam onze richting uit, twee van hen met een plastic fles Pepsi in de hand, waar alles behalve frisdrank in zat. Ze mompelden vanalles tegen me, maar ik was blij dat ik hen niet verstond.
De redding kwam toen er uiteindelijk toch zo'n grote rammelbus aankwam, en de chauffeur hen wijselijk verbood instappen maar hen doorverwees naar de 2 bussen die volgden. In Cachi moest ik overstappen op een andere charmante hobbelkar, en zette ik me helemaal achteraan, naast een koppel met een pasgeboren baby, leek het. De jonge moeder vertelde me dat het kind 4 dagen oud was, en nog geen naam had. Het was hier namelijk de traditie een kind pas een naam te geven na veertig dagen. Al tijdens de zwangerschap het geslacht van de baby kennen, of alvast een naam verzinnen, brengt volgens hun geloof ongeluk! Terwijl het kleintje zijn geluk zocht aan de borst van zijn moeder, begonnen we aan de rit van vier uur naar Molinos...

Toen ik halverwege de rit, toen een passagier afstapte aan een afgelegen huis, de bosjes indook voor een plasje, maakte een scherpe tak een lange kras op mijn rechterbovenarm. Een stom voorval, maar ik kan er niet rouwig om zijn. Elk klein litteken heeft zijn eigen onvergetelijk verhaal, en zo schrijft mijn lijf een boek...