Uit mijn dagboek III

Dag 2

Om 6u ging de wekker, maar er was nog geen straaltje licht te zien buiten. Nog héél eventjes blijven liggen en dan beginnen inpakken en opzadelen. Damn, dat is echt wel veel werk, om 9u was ik pas weg. [...] Ik was nog niet op de hoofdweg of de paarden waren al aan 't blazen en snuiven. Na 100m stopte Tomate, waar ik vandaag op reed, plots in het midden van de weg. Een eindje verderop stond er een veulentje op de weg. Geen van beide paarden wilde doorlopen. Ze waren met geen stokken vooruit te krijgen. Toen begon het ook nog eens te regenen, steeds harder en harder. F***! Terug naar de camping dan maar. Twijfel overviel me weer. Verder of terug? Ik wil het zo graag doen maar heb geen 100% vertrouwen in de paarden. In Zapallo wel, Tomate niet. Na een uur wachten onder het afdak op de camping weer afgetuigd en de beesten laten grazen. Ik zou hier nog een nacht blijven en morgen... Shit, twijfel. Tranen, twijfel. Naar de rivier wandelen, huilen. Twijfelen. En dan. Beslist. Morgen terug naar El Carril, de paarden terug verkopen of iemand vinden die met mij een tocht van een dag of 10 wil maken. [...]
Twee Argentijnen die op de camping een huisje hadden - verder was de camping eenzaam en verlaten - kwamen met me babbelen. Ze zeiden dat ik geen schrik moest hebben, dat na het hootste punt, Piedra del Molino op 3348m, het landschap zou veranderen en dat het niet meer zou regenen. Ze vertelden me nog meer over herbergen en huizen op de weg en ik besefte dat ik op ieder moment gewoon kon afstappen en te voet gaan met de paarden in de hand, als het te eng werd naast de ravijnen. En dat deed me weer nadenken. Gewoon met iémand over de situatie praten deed wel goed. Tot dan toe had ik met niemand gepraat, en gsm-ontvangst of telefoon was er niet.
Morgen... zet ik mijn weg gewoon verder. Tranquilo. Desnoods te voet. Genietend van het prachtige landschap. Let's go!