Puerto Madryn bis

Puerto Madryn bis

Omdat walvissen niet weglopen maar -zwemmen, wilden mijn twee vriendinnetjes heel graag naar Península Valdéz en Puerto Madryn aan de oostkust, waar ik in oktober al een weekje verbleef. Geen probleem, dat kon geregeld worden, zicht op zee en een zonovergoten strand kan je bezwaarlijk onaangenaam noemen, dus ik stemde in. De nachtelijke busrit had ons niet kleingekregen en we kropen meteen in een huurauto - een witte VW Golf, that beats the Uno Fire - op weg naar Punta Tombo om te gaan dansen met de pinguins. Die beestjes hadden onraar en waar geen toeristenvrees en lieten zich met plezier fotograferen in alle mogelijke poses. Bijna ging Linus letterlijk de dieperik in toen hij uit mijn handen floepte en onhandig in een pinguinhol rolde. Paniek! Gelukkig waren meneer en mevrouw zwart-wit niet thuis en werd een gijzeling vermeden. Oef...
In ons hostel - Los Choiques! - werden we heel enthousiast ontvangen, mede omdat er een tijdje daarvoor een Belgisch duo (op de fiets!) was gepasseerd waarmee het heel erg geklikt had. De tweede avond werden we getrakteerd op nog maar eens een authentieke asado en daarna een stevig feestje in een club, waar we met een weinig doordeweeks party-vervoermiddel geraakten, zijnde een heuse vrachtwagen met een veel te kleine cabine voor vijf man. In El Molino - clubs pal op het strand zijn altijd een goed idee - werd er gedanst tot in de vroege uurtjes, en na een gesprekje met een barman slaagde ik erin alvast een plaatsje te reserveren in de dj booth voor de volgende avond. Yes!
Zaterdag was plaatjesdraaidag en een klein uur lang kon ik me uitleven op de tonen mijn eigen favoriete muziekjes. Mijn eerste gig in Argentinië... een memorabel moment.
Er werd weinig geslapen die nacht en met kleine oogjes stonden we zondagnamiddag in de busterminal vanwaar Stephanie en ik naar El Calafate zouden vertrekken en Eva terug huiswaarts via Buenos Aires. Het afscheid van Eva viel me eventjes zwaar. Heel m'n reis had ik nog geen traan gelaten, zelfs niet bij m'n vertrek, maar toen de bus de terminal uitreed en Eva uit het zicht verdween, gleden er dikke tranen over m'n wangen... Stephanie was er gelukkig om me te troosten, en het stukje dat Eva in m'n Moleskine schreef toverde meteen weer een glimlach op m'n gezicht. Mooi!