Uit mijn dagboek V

Maandag 12 februari, 21:30, El Maray, in bed met kaarslicht

/Writing soundtrack: Anthony and the Johnsons en Songs Ohia/

Dag 4

Dit is al mijn tweede nacht hier, en ik voel me hier eigenlijk uitstekend. Gisteren gekookt, binnen bij mijn gastheer en -vrouw. Pasta met ajuin en tomatensaus, maar ik kreeg amper de helft ervan binnen. Heel raar. Honger, maar na twee happen niet meer kunnen eten... De rest dan maar aan Felicidad en haar man geschonken.
[...]
's Ochtends regende het. En ik had geen zin om nóg eens in de regen te vertrekken. Zelfs niet om uit mijn tent te komen. Wekker om 6u30, opgestaan om 9u. Ik besliste meteen om nog een nacht te blijven, maar wel in de kamer, want opeens vond ik het zo absurd om natgeregend te worden in een tent, terwijl je voor 1,25 euro in een droge kamer kan slapen :)
[...]
Er arriveerde een man met een grote pick-up, met in de laadbak een jonge ree, levend, maar gewond aan de hals door honden. Het dier was panisch van angst en maakte de vreemdste geluiden. De man en zijn zoon droegen het naar het hok van de twee ezeltjes waar het maar bleef spartelen om los te komen. Het is wel een beestenboel hier. Drie honden, twee ezeltjes, een schaapje, vijf puppies, een razende haan, een kip en twee katten. I love it!
[...]
´s Ochtends zag ik een jongen op de weg staan en naar de bus wuiven die uit de richting van Salta kwam. De bus stopte niet maar reed door en toeterde, ik snapte het niet, mocht die jongen niet mee? Toen kwam de volgende bus eraan en de jongen vormde met zijn handen een vierkant in de lucht. De bus stopte naast hem en vooraan stak een man een krant door het raampje naar buiten. De jongen stopte een paar centen in de handen van de man. Natuurlijk! Waar koop je hier anders de krant?
[...]
Ik liep tot aan de rivier. Daar stond een oude vrouw met naast haar een hond en onder haar rechterarm een kat in een zak. Ze zocht een goed plekje om de rivier door te waden naar de overkant, waar een paar honderd meter verderop haar huisje stond. Ze was even tot bij haar dochter gewandeld die tegenover de Hosteria woont.
Ik bood de vrouw aan te helpen, maar zij was beter uitgerust met haar rubberen laarzen dan ik met mijn wandelschoenen. Op één-twee-drie was ze aan de overkant en keek ik haar na tussen de hoge struiken, tot ze nog een stipje tegen de rotswand was.
[...]
Toen ik de paarden 's avonds water ging geven in een emmer, had Zapallo zich lelijk in nesten gewerkt. Hij was tussen de draad gekropen, zoals altijd op zoek naar groener en lekkerder gras, hoewel het weitje overvol stond. Hij zat nu vast met zijn achterbenen tussen de drie onderste draden van de omheining. Gelukkig is het geen paniekerig paard, want dan had hij zijn benen volledig kunnen openhalen aan de ijzeren draad. Er kwam hulp en de draden werden doorgeknipt. Via de andere wei en de weg, bracht ik hem terug, onder luid gehinnik van Tomate, die zijn maatje al miste.
Zapallo volgt mij, Tomate volgt Zapallo...
[...]
Nu lig ik hier, in bed. Ondertussen luisterend naar Mono. Net veranderd naar Damien Rice. Ik begin hoe langer hoe meer te genieten van m'n trip. Nog altijd beginnerszenuwen, maar meer en meer vertrouwen. Ik mis alles en iedereen wel veel harder dan ervoor. En geen ontvangst voor 'n sms'je, geen telefoon, geen internet. [...] Ik moet nog wennen aan het 'alleen te paard onderweg zijn'. Beetje meer vertrouwen krijgen in mezelf en de paarden. M'n rugzak gaat morgen - áls ik vertrek tenminste - op m'n rug voor de zekerheid. Geen zorgen meer om Tomate en de bagage die elk moment kan afzakken. Morgen naar dé top, 3348m ! Olee!