Uit mijn dagboek VI

Woensdag 14 februari, 18:17, Casa de los guardaparques del Parque Nacional Los Cardones

/Writing soundtrack: Radio 99.9 FM/

Dag 5

Dan toch vertrokken vanuit El Maray, maar wel pas om 12u want Piedra del Molino zou ik op één dag toch niet kunnen bereiken. Ik zou het laatste huis voor de beklimming zoeken en daar overnachten. Ik vertrok onder een felle zon, uitgewuifd door de man van Felicidad. Zijzelf was een uurtje eerder vertrokken naar Cachi, en ze had me op het hart gedrukt dat ik zo lang mocht blijven als ik wilde, zelfs een paar weken :)
[...]
Ik had een nachtje goed geslapen maar stond weer helemaal vol vlooienbeten, dat komt ervan als je gek bent op alles wat schattig en hond is en dat zomaar een halve dag in je trui vervoerd. En Felicidad maar zeggen dat er geen 'pulgas' zaten.
[...]
Het ging steil omhoog met aan de rechterkant de 'afgrond'. Het ontbrak me aan vertrouwen in de paarden om zo vlak daarnaast te wandelen, dus stapte ik af en ging te voet verder. Gelukkig speelde de hoogte me nog geen parten.
Het was nog steeds zonnig, maar boven wachtte een dikke mist. Enkele honderden meters verder kwam ik voorbij een huisje, er stond een oude man in de tuin. Van ver riep hij "Hola!", ik groette terug en zonder dichterbij te komen vroeg hij waar ik heen ging. "Solita?" "Sí!" "Suerte!" En op weg...
Een paar bochten later stopte er een auto die vanuit de andere richting kwam. Zwier, een dikke cameralens uit het raam. Ik moest lachen. "I am also a tourist", zei ik verontwaardigd. "Yes, but now you look like a 'gaucha'!". Het waren Amerikanen, en na een korte babbel wensten ze me "good luck" en reden verder.
[...]
Ik zag nu nog amper 15 meter door de dikke mist. Als ik een auto of camion hoorde aankomen, trok en duwde ik de paarden zoveel mogelijk opzij tegen de rotsen. Maar waar stond dat huisje waarover Felicidad me verteld had? Wat als het wat verder van de weg stond, zou ik het dan wel zien staan?
[...]
In de wei schuin rechts boven me liep een man gekleed in een overall met daarover een groot stuk zwart plastic, vastgesnoerd met een stuk touw. Het begon nu flink te druppelen, het zou zeker gaan regenen. De man kwam dichterbij, met in zijn zog een stel gemeen blaffende honden. Het was een jonge kerel, met een donker vriendelijk gezicht en pekzwart haar. Hij keek me een beetje verbaasd aan. Ik zei hem dat ik zo snel mogelijk een slaapplaats wilde vinden, gewoon een plekje voor m'n tent en een stukje grasveld voor de paarden. Toen hij aarzelde begon ik half te smeken en het werkte, hij ging het vragen aan zijn vader die hoger op de berg bij de kudde was.
[...]
Daar lag ik dan, in m'n minuscule tentje, naast zadels, touwen, kopstukken, rugzak en alforjas. Het was nog steeds aan het regenen, harder en harder, en een heus onweer stak de kop op. Bij elke donderslag begon ik harder te beven en te bibberen, met opengesperde ogen lag ik naar het zeil van m'n tent te staren, dat af en toe fel oplichtte door de bliksem. Ik was bang, héél bang, want op bijna 3000m wil je niet in een tentje liggen tijdens zo'n eng onweer. Ik had géén zin om onder dat zeil geroosterd te worden die nacht, dus besloot ik met matje en slaapzak onder de arm naar het huisje van Manuel en zijn vader te lopen.
De honden konden niet luid genoeg grommen en blaffen en al snel stond Manuel buiten om te kijken wat er aan de hand was. "Tengo miedo en la carpa" zei ik, en het klonk wanhopig genoeg, want ik mocht in de ´keuken´ slapen. Ik kan het kot dat voor keuken moest doorgaan beschrijven, maar je moet het gezien hebben om het hele 'plaatje' te kennen. Een gebouwtje van 2 op 3 meter, opgetrokken uit adobe (een soort leem), met een dak van golfplaat en aan twee zijden een opening van een halve meter onder het dak. De vloer was gewoon een vuile zandgrond, in 't midden een tafel en drie stoelen, in de hoek op de grond een vuur met zware zwarte ketels erop, 2 onsympathieke katten soezend naast de assen. De deur was een verzameling stokken, planken, stukken ijzer en ijzerdraad. Overal hingen stinkende zakken groenten en rauw vlees aan het plafond, aan dikke ijzeren haken. Het grappigst vond ik de twee tandenborstels die tussen de spleten in de muur zaten, geen tube tandpasta te bekennen, wel een zestal hongerige vliegen per stuk :)