Hobbel hobbel hobbel

Rondtrekken met een paard is niet gemakkelijk. Met twee paarden wordt het bijna moeilijk. En helemaal alleen zou je het zelfs gevaarlijk kunnen noemen.
De tocht naar de top was een helse rit, die akelige afgrond blijft je aangapen terwijl aan de andere kant de rotsen uitdagend boven je uittoornen. Maar de opluchting was groot toen ik aankwam aan Piedra del Molino (molensteen) op 3348m. Gelukkig stond er een handvol toeristen die mijn foto konden trekken op die symbolische plek.
Ik was ondertussen wel het Parque Nacional Los Cardones (De Cactussen) binnengewandeld en de guardaparque die naar me toe kwam wist me te vertellen dat daar niet gekampeerd mocht worden. Oeps, wat nu? Hij was wel zo vriendelijk om me aan te bieden naast het huis van de parkwachters te kamperen. Daarna zou ik wel 40 km voor de boeg hebben tot aan de grens van het park, maar dat waren zorgen voor morgen.
Alles ging prima tijdens de laatste kilometer... tot ik de oprit van het huis opdraaide. Tomate, die ik aan een touw vasthad, schrok van ik-weet-niet-wat, gooide al zijn benen in de lucht en maakte razendsnel rechtsomkeert. Voor ik kon reageren, lag ik al op de grond in het zand. Zapallo bleef ongestoord naast me staan, Tomate nam de benen. Maar een paar parkwachters waren snel in de buurt en konden de losgeslagen ezel en de bagage redden. Oef!
Een paar flinke schrammen op m'n rechterarm en nog maar eens een dosis vertrouwen kwijt. Opeens had ik er genoeg van, en beste ik dat ik maar al te veel geluk had gehad tot dan toe. Wat als ik op een steen val en er is niemand in de buurt? Soms komen er urenlang geen auto's voorbij, what to do?
Gelukkig werd ik geweldig gastvrij ontvangen door de parkwachters, waaronder één meisje van 25 waar ik het ontzettend goed mee kon vinden vanaf de eerste seconde.
Ik mocht zelfs in haar kamer slapen, in een echt bed! De paardjes hadden hun vers gras, ik een warme douche en een lekkere rijstschotel en een fatsoenlijke nachtrust.
De volgende ochtend geen zin om te vertrekken. Totáál geen zin om weer in dat zadel te gaan zitten en urenlang een koppige ezel vooruit te sleuren.
Een telefoontje met mijn moeke deed me de knoop doorhakken. "Breng jezelf niet in moeilijkheden" zei ze toen ik vertelde over m'n problemen. En toen schoot het door m'n hoofd "Verdorie ja, waar ben ik mee bezig? Geniet ik er nog van? Is dit nog veilig? Neem ik niet teveel risico's als ik ermee doorga?". Een stukje Argentinië te paard ontdekken, was mijn droom. En het was een geweldig avontuur dat me elke dag sterker maakte. Maar ik wilde het wel graag kunnen navertellen thuis.
Het was een zware beslissing, en de twijfel bleef voortdurend, maar ik zou de paarden proberen te verkopen... hoe moeilijk dat ook zou worden, want na al onze dolle avonturen, was ik behoorlijk aan ze gehecht geraakt...