Adios Tomaat, Adios Pompoen

De 'chef' van de guardaparques ging me uit de nood halen.
Hij had wel interesse in de paardjes en wilde bij wijze van test wel een ritje maken. We zouden in één dag naar zijn huis rijden, midden in het park, op kilometers afstand van de weg die erdoor loopt. Daar mocht ik zolang uitrusten als ik wilde, en ondertussen kon hij nadenken over de deal.
Ik wist vanaf het moment dat ik de paarden had gekocht, dat ik ze nooit voor dezelfde prijs zou kunnen verkopen. Je bent en blijft 'rijke' buitenlander, en daar betaal je voor.
Toen bleek dat meneer de parkwachter wel héél erg geïnteresseerd was - vooral door zijn twee tienerdochters die gek zijn op paarden- en toen ik had gezien in wat voor een prachtige weide mijn schatjes zouden terechtkomen, deed ik een voorstel.
Ik zou mijn groentjes met een flinke korting aan hem verkopen, in ruil voor een gratis verblijf van twee weken in het nationale park waar ik ondertussen helemaal verliefd op was.
En yes, de deal was snel rond. Ik zou twee weken als 'gast' in het park verblijven, en bij de parkwachters wonen, Tomate en Zapallo zouden hun buikjes rond kunnen eten aan het sappige gras, met zicht op adembenemende heuvels en rotsformaties.
Financiëel zou het uiteindelijk een 'goedkope' maand worden, en mijn geweten was ook gerust, een betere thuis zou ik niet vinden voor m'n huppeltjes.

Een korte trip naar Salta later - om de zadels terug te brengen en m'n spullen op te halen in het hostel - zat ik alweer in het park, genietend van de onbetaalbare schoonheid der natuur. Gewoon kijken... en genieten.

En dansen...