Gambia, here we are...

I am currently travelling through The Gambia by bike, on the west coast of Africa. Check our blog: http:// derondevangambia . blogspot . com.

Greetings! Lotte & Philou

Ik ga naar huis en ik neem mee...

Na mijn bezoek aan de magische Galápagos eilanden - 'las islas encantadas' - keerde ik zonder veel tegenzin terug naar Ecuador continental , want ik keek ontzettend uit naar een langverwachte ontmoeting met een Belgische maat die ik al anderhalf jaar niet meer gezien had. Bijna liep het fout toen ik mijn vlucht die ochtend miste... Gelukkig was er nog een tweede vlucht die dag, en na een gezellige rit in een overladen hobbelkar vol vrolijke, aangeschoten Ecuatorianen, arriveerde ik in het kleine Montañita aan de kust.
Ik stond net aan de uitbaatster van een buurtwinkeltje te vragen waar de hoofdstraat was, toen ik mijn naam hoorde. 'Lotteke!!!!' 'Burry!!!!!' Er werd stevig geknuffeld en opeens leek het zo normaal om zo ver weg van huis samen vrolijk rond te huppelen.
Ik ontmoette ook Raf, Burry's travelbuddy, en toen was het tijd voor steak met frieten en een flinke portie reisverhalen, om het strafste :)
Het werd laat die avond, na hinkelspelletjes op het strand, een nachtelijke zwempartij - waar enkel Burry zich aan waagde want dat moest op zijn verjaardag, en boenke boenke muziek plus dans op blote voeten in de strandbar.
Een rustig, bewolkt stranddagje deed deugd, en met een beetje geluk konden we 's avonds nog net de laatste bus nemen. Tot in Guayaquil en dan helemaal naar Quito waar we onze laatste dag samen doorbrachten en 's avonds, toen ik naar de luchthaven moest vertrekken, afscheid namen. Tot... ? Dat weet helemaal niemand, en Burry nog minder. Aan gekke plannen geen gebrek. Suerte, Burry!!!

Driehonderdvijfenvijftig

Galápagos is de kers op mijn 'reistaart'. Een verrukkelijk gebak vol avonturen en emoties, met veel goesting verorberd tot op de laatste kruimel...
Over een week ben ik weer thuis, en eet ik frietjes van de mama, frikadellen met krieken van de moeke, en taart - de lekkerste ter wereld zo met laagskes - van de bomma.

Een jaar reizen is zo lang, en zo kort, en ik heb geen idéé hoe het voelt om voor de laatste keer m'n rugzak in te pakken. Propere was in één zak, vuile in een andere, wc-rol in 't voorzakske, fleske water voor onderweg, geld en paspoort op de buik, camera in de binnenzak, vliegtuigticket in de hand. En dan voorbij de security, nog een laatste keer zwaaien naar niemand, en de neus achterna, tot over de oceaan naar dat kleine landje waar ze Vlaams spreken in 't noorden, een taal die andere reizigers graag horen maar geen woord van verstaan, een taal die ik na een jaar plots weer elke dag zal spreken.

Ik ben tegelijk heel happy en heel bang om weer naar huis te gaan. Er zitten zoveel herinneringen, ontmoetingen en dingen in mijn hoofd, het gaat er best ingewikkeld aan toe. Nachtmerries over aankomen in het verkeerde land, vrienden die me niet herkennen en spooktaferelen op de luchthaven.
Een jaar alleen reizen door Zuid-Amerika lijkt me gemakkelijker dan na dat jaar weer thuiskomen :)

M'n blog was oorspronkelijk enkel voor de reis, en ik weet nog niet of ik ga blijven schrijven. Maar misschien doe ik dat wel gewoon, niet over die verre bestemmingen, andere culturen en rare beestjes - tenzij ik er weer op uit trek - maar over mijn 'reis' door het leven, zonder bestemming, avontuur verzekerd...

Een kwarteeuw...

Ra ra ra ...

... waar ben ik ?

Lima - Quito

Vodka-naranja was misschien niet de beste keuze, de avond voor m´n vlucht naar Quito. Wakker worden was die ochtend niét grappig, na maar drie uurtjes dromen, en met veel moeite begon ik m´n rugzak in te pakken, met elk halfuur een dringende pauze voor een sprintje naar de 'baño'. De laatste keer dat dát nodig was, was 10 maanden geleden in Buenos Aires, na het eten van een paar slechte empanadas. Zweten en puffen en hijgen en dan toch een taxi genomen naar de luchthaven, net op tijd voor de check-in. Of eigenlijk... veel te vroeg. De vlucht had vertraging, en we kregen een bon voor een gratis lunch bij mc do, maar dat leek me niet zo'n goed idee. Een paar slokjes water hielpen me de middag door. Halfslapend, vanop een bankje in de luchthaven, zag ik vliegtuigen landen en opstijgen. Opnieuw werd de vlucht naar Quito vertraagd, het begon vervelend te worden.
Naast me zat een man van het veiligheidspersoneel van de luchthaven, die een boom van een Ecuatoriaan begeleidde, maar ik begreep niet goed waarom. We raakten aan de praat en na een tijdje vertelde hij me dat de Ecuatoriaan in Italië het land uitgezet was, omdat hij er illegaal verbleef. Iets wat de man zelf totaal niet erg vond, hij was zich namelijk vrijwillig gaan 'aanbieden' bij de politie, om zo gratis terug naar Ecuador te vliegen, waar zijn ouders hem opwachten. Zijn vader is doodziek. Hijzelf heeft drie kinderen, één in Ecuador, één in de Verenigde Staten, en één in Italië. Drie kinderen van drie verschillende vrouwen, uiteraard. Over een half jaar zou hij wel opnieuw in Europa geraken, via Spanje deze keer. En als dat niet rechtstreeks zou lukken, dan wel via een vlucht naar Hongarije. Voor 200 euro 'brengen' ze je dan naar Spanje, facil.
Een halfuur later werd ons gezelschap vervoegd door een Boliviaanse vrouw van een jaar of vijftig, in dezelfde situatie als de Ecuatoriaan, maar daar duidelijk iets minder gelukkig mee. Toen ik vroeg wat er gebeurd was, vertelde ze me dat ze een visum had voor de VS dat omwille van één of andere stempel ongeldig was verklaard. Al zeven jaar woonde ze in Philadelphia, en van de ene op de andere dag moest ze haar koffers pakken. Vanuit Lima zou ze naar La Paz vliegen, en daar blijven, waarschijnlijk voor de rest van haar leven.

Vlieg met me mee... naar de evenaar

Ik vlieg morgen naar de Evenaar!!

Morgen laat ik Peru achter, en neem ik de gevleugelde bus naar Quito, Ecuador.
Vanuit Arequipa kwam ik vanochtend aan in het grauwe, vochtige, bewolkte Lima, in de meest luxueuze bus ooit :) Leren zetels enzo, het was er echt over. Maar voor één keer mocht dat wel. Die crappy hobbelkarren waarin enkel dwergen genoeg beenruimte hebben en niet uitstappen met een hernia, heb ik nu wel gehad.

Op mijn laatste dag in Arequipa, tijdens mijn bezoek aan het Monasterio van Santa Catalina, begaf mijn camera het, net nu!! Een maand te vroeg... Ik wist niet dat die dingen een limiet hadden van 10.000 foto's. Een wegwerpding dan maar??