Molinos - Angastaco - Cafayate

In Molinos bleef ik 5 dagen hangen, nogal ongewoon, want de meeste toeristen stoppen er met hun busje om te eten in restaurant Los Tres Chinos, trekken een paar fotootjes van de kerk, en reizen dan door naar Cachi, of - in de andere richting - Cafayate.
Ik voelde me ontzettend thuis in mijn hospedaje, waar ik meteen 'geadopteerd' werd door Myriam en Susana, twee sympathieke vrouwen die wel een blonde dochter wilden :)
Speciaal voor mij organiseerden ze een 'asado' en we babbelden honderduit over mijn reis en mijn thuisland.
Elke dag zei ik 'morgen vertrek ik', en steeds weer besloot ik nog een nachtje te blijven. Er waren geen bussen naar Angastaco, dus toen ik een lift kon versieren, nam ik toch afscheid en vertrok in een witte camionette, met een sympathieke tandenloze chauffeur. Ik mocht vooraan in de cabine zitten, en achteraan raakte de laadbak al snel vol. Onderweg stonden tientallen mensen te liften, van schoolkinderen tot omaatjes. Even gewiekst sprongen ze achteraan in de bak en lieten hun donkere haren wapperen in de hete wind. Toen we stopten aan het charmante dorpspleintje in Angastaco, sprongen er maar liefst 17 lifters uit de laadbak.
Ik had meteen een volgende lift, maar besloot een nachtje te blijven, om het dorp wat te leren kennen. Dat werd een slapeloze nacht, want ik had zowaar een stalker achter me aan - een jonge kerel die me van in Molinos was achtervolgd - die door de politie werd betrapt toen ie me door het raam van mijn kamer stond te begluren. Brrr! Hij is er wijselijk vandoor gegaan, en ik heb hem nooit meer gezien, maar de volgende ochtend stond ik met héél kleine oogjes op de afspraak voor de lift naar Cafayate. Het werd een dolle rit, samen met 2 Argentijnen uit Buenos Aires en eentje uit Bariloche. Toen het onderweg begon te regenen, kregen we een dik zeil over ons, en die kou!

Uit mijn dagboek...

Molinos

Dinsdag 6 maart 2007 - iets voor 18u - Molinos

In de witte stoel naast de 'pileta' van het hospedaje tegenover de kerk, zit ik met een flinke avondbries in de rug te genieten van de zon die weldra achter het aanstormende pak witte wolken duikt. Toen ik een uurtje geleden op wandel met een Israelische 'hitchhiker' - gelift met een sympathiek Nederlands koppel - toevallig het zwembad van de Hosteria ontdekte, overviel me een ontzettende zin in zwemmen! Buiten een paar plonsjes in de zee in Puerto Madryn, is het al 5 maanden geleden dat ik nog een teen in het water stak. Een beleefde maar overenthousiaste vraag - met bijpassende smeekoogjes - aan de 'dueño', leverde een vreugdekreetje op. Ik mocht komen zwemmen! Daiana, de dochter van de 'dueña' van mijn hospedaje, 12 jaar is ze, wilde meteen mee gaan plonzen.
Even later, uitgedost in bikini en met een handdoek onder de arm, wandelden we langs de kerk naar ons oord der geluk. Na een paar seconden bibberen, voelde het water héérlijk warm aan. Met de zon op mijn bol, de bergen op de achtergrond en het geluid van een zomerbries door de bomen, voelde ik het van in het topje van mijn kleine linkerteen door heel mijn lichaam stromen: puur geluk. Een gevoel dat mag blijven duren... Het moment, dit moment, deze plek, dit gevoel.
Wat ben ik blij dat ik hier mag zijn...

Van Payogasta naar Molinos

Er rijden bussen van Payogasta naar Molinos, maar wanneer die passeren, daar heb je het raden naar. Een lift versieren is moeilijk, want er komen bitter weinig auto's voorbij. En de karren die dan toch voorbijkomen, nou ja, die rijden onvermijdelijk in de andere richting.
Al drie kwartier stond ik samen met twee vrouwen aan dé boom te wachten, de bushalteboom. Het was halfelf 's ochtends en een viertal dronken mannen kwam onze richting uit, twee van hen met een plastic fles Pepsi in de hand, waar alles behalve frisdrank in zat. Ze mompelden vanalles tegen me, maar ik was blij dat ik hen niet verstond.
De redding kwam toen er uiteindelijk toch zo'n grote rammelbus aankwam, en de chauffeur hen wijselijk verbood instappen maar hen doorverwees naar de 2 bussen die volgden. In Cachi moest ik overstappen op een andere charmante hobbelkar, en zette ik me helemaal achteraan, naast een koppel met een pasgeboren baby, leek het. De jonge moeder vertelde me dat het kind 4 dagen oud was, en nog geen naam had. Het was hier namelijk de traditie een kind pas een naam te geven na veertig dagen. Al tijdens de zwangerschap het geslacht van de baby kennen, of alvast een naam verzinnen, brengt volgens hun geloof ongeluk! Terwijl het kleintje zijn geluk zocht aan de borst van zijn moeder, begonnen we aan de rit van vier uur naar Molinos...

Toen ik halverwege de rit, toen een passagier afstapte aan een afgelegen huis, de bosjes indook voor een plasje, maakte een scherpe tak een lange kras op mijn rechterbovenarm. Een stom voorval, maar ik kan er niet rouwig om zijn. Elk klein litteken heeft zijn eigen onvergetelijk verhaal, en zo schrijft mijn lijf een boek...

Los guardaparques del Parque Nacional Los Cardones... bailando!