Ik ga naar huis en ik neem mee...

Na mijn bezoek aan de magische Galápagos eilanden - 'las islas encantadas' - keerde ik zonder veel tegenzin terug naar Ecuador continental , want ik keek ontzettend uit naar een langverwachte ontmoeting met een Belgische maat die ik al anderhalf jaar niet meer gezien had. Bijna liep het fout toen ik mijn vlucht die ochtend miste... Gelukkig was er nog een tweede vlucht die dag, en na een gezellige rit in een overladen hobbelkar vol vrolijke, aangeschoten Ecuatorianen, arriveerde ik in het kleine Montañita aan de kust.
Ik stond net aan de uitbaatster van een buurtwinkeltje te vragen waar de hoofdstraat was, toen ik mijn naam hoorde. 'Lotteke!!!!' 'Burry!!!!!' Er werd stevig geknuffeld en opeens leek het zo normaal om zo ver weg van huis samen vrolijk rond te huppelen.
Ik ontmoette ook Raf, Burry's travelbuddy, en toen was het tijd voor steak met frieten en een flinke portie reisverhalen, om het strafste :)
Het werd laat die avond, na hinkelspelletjes op het strand, een nachtelijke zwempartij - waar enkel Burry zich aan waagde want dat moest op zijn verjaardag, en boenke boenke muziek plus dans op blote voeten in de strandbar.
Een rustig, bewolkt stranddagje deed deugd, en met een beetje geluk konden we 's avonds nog net de laatste bus nemen. Tot in Guayaquil en dan helemaal naar Quito waar we onze laatste dag samen doorbrachten en 's avonds, toen ik naar de luchthaven moest vertrekken, afscheid namen. Tot... ? Dat weet helemaal niemand, en Burry nog minder. Aan gekke plannen geen gebrek. Suerte, Burry!!!