Volare...
Het was een verademing om weer in Argentinië te zijn, 's ochtends om acht uur arriveerde onze bus in Mendoza. De rit zelf was er eentje om 'u' tegen te zeggen. Niet omdat ze zo ontzettend lang duurde, wel omdat we midden in de nacht de grens over moesten. Bus uit, stempel bij de Chilenen, stempel bij de Argentijnen, en bus weer in? Helaas, zo simpel is het niet. Allereerst stonden er een vijftal bussen vóór ons, die allemaal die lange, omslachtige procedure moesten doorlopen. Iedereen moet de bus uit, met al zijn handbagage, om in de rij te gaan staan bij de grenspolitie van beide landen voor een stempeltje in het boekske - dat op zich duurt ongeveer een uur. Dan weer de bus in om te wachten, en net op het moment dat je weer in slaap bent gedommeld, jaagt de chauffeur je er weer uit, worden alle koffers en rugzakken uit de bagageruimtes van de bus gehaald, door een scanner geduwd, en weer ingeladen. Vervolgens moet iedereen op een rij gaan staan, handbagage voor zich, en komen er twee blauwe ventjes langs op zoek naar 'verboden producten'. Er mag namelijk geen enkel stuk fruit, groente, kaas, vlees, of wat dan ook de grens over. Daar staan strenge boetes op en geloof me, je wil niet in de clinch gaan met die ventjes aan de grens.
Hoewel het aanvoelde als 'thuiskomen' in Argentinië, had ik nog steeds te kampen met een behoorlijk dipje. Niet dat dat zo abnormaal is als je al meer dan 4 maanden onderweg bent, maar toch, je wil je zo snel mogelijk beter voelen en weer even enthousiast als tevoren op weg gaan. En als dat dan niet meteen lukt, ben je blij als je een lotgenote tegenkomt. Dan heb je tenminste iemand om een beetje tegen te zeuren :)
In de jeugdherberg deelde ik de kamer met twee Braziliaanse meisjes en een Franse, Clara, die al zes maanden alleen door Zuid-Amerika reist. We begonnen te babbelen en al gauw klikte het, en ook zij gaf toe dat ze al een tijdje in een dipje zat. We vonden het hostel alletwee super ongezellig, te groot, te onsympathiek - de crew dan -, en de kakkerlakken in de keuken waren de spreekwoordelijke druppel. We waren alletwee op zoek naar een gezellig hostel, klein, sympathiek, waar we ons een beetje thuis konden voelen. Als je twee weken aan het reizen bent maakt dat allemaal niet uit, maar na maanden in tientallen hostels, en volop uit een dipje kruipend, zijn kakkerlakken géén optie. Bovendien zat één van de Braziliaanse meisjes met een besmettelijke huiduitslag, waarschijnlijk van één of andere parasiet in Bolivië, en euh, dat ook liever niet :) Dus weg waren Clara en ik, nog voor we er een nacht hadden doorgebracht.
De vier dagen die we daarna samen in Mendoza beleefden, waren super, en beetje bij beetje begonnen we ons allebei beter te voelen. Het doet goed om een soulmate tegen te komen, iemand die even gek en spontaan is en waar je honderduit tegen kan vertellen. Onze uitstap was het hoogtepunt van de week: paragliden!! Samen een kwartiertje in de lucht, zwevend boven de bergen rond Mendoza, ik had nooit gedacht dat ik het zó leuk zou vinden. In vliegtuigen besterf ik het, maar daarboven, hangend aan dat stuk plastiek, voelde ik me perfect op m'n gemak, van mij had het uren mogen duren...
posted by Lotte & Linus @ 3:04 PM
0 comments
