Ik moet eerlijk zijn, El Calafate, het dorp dan, is helemaal niet mijn ding. Het hostel waar we in belanden nog minder. De uitbaters, jonge gasten, zijn slijmballen eerste klasse en staan je te beliegen waar je bijstaat. Stephanie en ik kunnen er hartelijk om lachen en we zien hoe een hele hoop grietjes wél in de charmeurval trappen. Na enkele maanden in dit land kunnen Stephanie en ik gelukkig al zonder moeite het echte kaf van het ongeschoren koren scheiden. Het hostel is wél het goedkoopste in town, en dat overtuigt ons om toch te blijven. De eerste dag vertrekken we al vroeg, en zelfs té vroeg, want de bus komt ons - mirakel mirakel - een kwartier voor de afgesproken tijd ophalen. Met ons ontbijt in de hand en rondvliegende schoenveters spurten we naar buiten. Het wordt een tripje naar dé Perito Moreno, de beroemdste gletsjer van Argentinië. Ondertussen heb ik eindelijk uitgevlooid wat een gletsjer eigenlijk is, want de les Aardrijkskunde over dat onderwerp had ik duidelijk gemist. Is dat dan zo speciaal, een gletsjer? Dat gingen we even later wel merken.
En ja, hij wás impressionant (60 meter hoog boven het water, en 100 meter eronder!), verbazingwekkend groot, oogverblindend wit en oorverdovend luid. Want als je geluk hebt, breekt er voor je neus zo'n gigantisch stuk ijs van honderden jaren oud af, en dondert het met een hels lawaai in het water, waar het een hoge golf het meer instuurt. En dan zucht iedereen 'ooooh' en 'aaaaah' en haalt de helft zijn fototoestel veel te laat boven. Want als je het ronkende geluid van de brekende en plonzende ijsbrokken hoort, is het al te laat, dan is er niks meer te zien, behalve een dwarrelende ijswolk..
Om de vier jaar ongeveer komt de Perito Moreno zo ver naar voor, dat hij de doorgang van de rivier blokkeert, waardoor hij een natuurlijk dam vormt. En tegen de zomer begint die dam dan in te storten, en da's een gebeurtenis waar locals en toeristen nachtenlang op zitten te wachten, in de vrieskou, hopend op een glimp van die allerlaatste spectaculaire instorting. Ik heb er enkel videobeelden van gezien, en wauw!
Je kan ook een wandeling maken óp de gletsjer, en dat schijnt behoorlijk surrealistisch te zijn, maar het kost ook belachelijk veel geld.. En dat is het probleem in El Calafate, de mensen zijn er enkel en alleen op je geld uit en alles is er peperduur. Een uurtje internetten kost er bijvoorbeeld tot acht keer zoveel als in Buenos Aires!! Daarom bevalt het sfeertje me niet, en maak ik me er liefst zo snel mogelijk uit de voeten.
Maar niet alvorens nog eens een flinke tocht te paard te maken!! Dit keer wordt het een heuse dagtocht, inclusief asado 's middags. Stephanie en ik, een Spaans pasgetrouwd stel, een Turks meisje, de chauffeur van het busje en de gids, we zetten ons in het zadel en beginnen aan de wandeling, in het gezelschap van vier honden van de estancia. Het landschap is prachtig en overal komen we 'wilde' - althans binnen de kilometerslange lage omheining van de estancia - koeien, paarden en schapen tegen, en zelfs lama's. De honden zien we even later een vos achterna de heuvel afrennen, maar ze maken geen kans om het beestje in te halen. We kruipen steile hellingen op, steken rivieren over, en op elke ondergrond houden de paarden hun evenwicht, het is ongelofelijk.
's Middags kunnen we genieten van een dikke biefstuk tussen een broodje, met zelfgeplukte reuzechampignon en konijnensla én een lekker glas wijn. Onderweg waren we al getrakteerd op een heerlijke chocoladelikeur en alfajores, Argentijnse chocoladekoekjes van de bovenste snoepplank.
Op de terugweg komen we langs een prachtig meer, waarnaast koeien en kalfjes vredevol staan te grazen, al panikeren ze even als ze onze troep voorbij zien galopperen. Terug aangekomen op de estancia hangt er een netjes gevild lam in de stal en wordt Stephanie ongewild gedoopt met vers lammetjesbloed als ze per ongeluk tegen het hangende stuk vlees loopt. Iep!
Onze arme spiertjes doen nog dagen pijn, maar het was weerom de moeite en we genieten nog lang na van het prachtig stukje natuur en de schatjes van viervoeters..
"Los milagros no tienen ninguna explicación, pero suceden para quien cree en ellos." Paulo Coelho - Brida
