Plaza de Mayo en Casa Rosada

Naast in een ijzeren bootje zitten in het gezelschap van andere landen, vind ik mensen kijken op pleintjes in de zon ook erg boeiend. Vooral als die mensen terugkijken, mijn blonde haren en blauwe ogen zien en zichzelf even later betrappen op aanhoudend gestaar.
Valt wel goed mee, alhoewel ik me soms toch echt een buitenaards wezen voel. Lief glimlachen helpt dan wel.
De mensen zijn hier wel ongelofelijk vriendelijk en behulpzaam. Ik moet m'n stadsplannetje maar bovenhalen in de metro en er komt al een oud madammeke aangestoven om me rap rap in de juiste richting te duwen 'rap rap de deuren gaan dicht!'.
De wijk waar ik op dit moment verblijf, is 's avonds niet de meest veilige. Als ik tegen een 'porteño', een local, zeg waar ik logeer, spreekt hun gezicht boekdelen. Maar na het weekend verhuis ik naar Abasto, de historische tangowijk, waar ik niet zal kunnen ontsnappen aan een flink pak tangolessen. Mijn eerste les Spaans heb ik ook achter de rug. En het gaat goed! De Argentijnse uitspraak is bizar, maar heel grappig eens je het onder de knie hebt.
Zondag staat er een match van dé Boca Juniors op het programma, de club van Diego Maradona. Niet dat ik zo'n voetbalfan ben, maar de sfeer is naar t schijnt uniek en stiekem wil ik wel heel graag 22 Argentijnen anderhalf uur op een veld zien rondlopen :)

Linus en Schlafi

Dolle pret voor Linus! Vandaag kon hij kennismaken met Schlafi, het kleine schaapje van Simeon uit Zwitserland. Jammer genoeg moest flapoor al de volgende dag naar huis... Kennismaken en afscheid nemen, zo zal het wel vaker zijn op deze trip. Maar adressen worden uitgewisseld en ik heb alvast een skireisje op zak ;)

Feliz primavera

'Feliz primavera' kan je op de vitrine van zowat elke winkel of restaurant lezen. Het begin van de lente wordt hier flink gevierd, vooral door de studenten. Voor de kinderen uit de sloppenwijken van Buenos Aires brengt het nieuwe seizoen niet meer of minder geluk, enkel een 'picnic' georganiseerd door de mensen van Voluntario Global, een vrijwilligersorganisatie die actief is in de armste wijken van de stad. Als 'rijke' toerist kan je een namiddag een kijkje gaan nemen in de wijk en met de kinderen ravotten op het kale betonnen speelplein - daar heet het 'park'. En het is letterlijk enkel een kijkje nemen. Als luxekiekens lopen Jenny - een Amerikaanse die in Santiago de Chile studeert - en ik met de mensen van de organisatie door de wijk, met als trefwoorden beton, golfplaat, zand, stof, afval en honden. We worden flink aangegaapt door de locals die zich duidelijk afvragen wat die blonde 'extranjeras' in hemelsnaam in hun achtertuin komen doen. En terecht, want ik stel mezelf die vraag ook. Het lijkt wel ramptoerisme, en ik heb er een ontzettend dubbel gevoel bij.
We bezoeken het lokaal waar de kinderen engelse les krijgen en door vrijwilligers - buitenlandse studenten die twee keer per week enkele uren langskomen - geholpen worden met hun huiswerk. Er is ook een bakkerij en een textielatelier. De organisatie probeert de kinderen van straat te houden, de plek waar ze noodgedwongen van 's ochtends tot 's avonds laat met hun broertjes en zusjes rondhangen omdat hun ouders er niet zijn om hen op te vangen. Om hun kroostrijk gezin te kunnen onderhouden, moeten ze keihard werken, en zelfs dan is de 5 pesos schoolgeld (1.25 euro) per kind per maand nog amper betaalbaar.
De kinderen zijn heel enthousiast en vliegen Jenny en mij meteen in de armen, ook al hebben ze geen idee wie we zijn. Ze zijn blij met elke vorm van aandacht en laten ons geen seconde met rust. We worden letterlijk afgemat op het speelterrein en ik word bijna nostalgisch als ik net als 14 jaar geleden weer in een ronddraaiend koord sta te springen, terwijl de kinderen elke sprong luid tellen in het spaans.
Het bezoekje aan de wijk is een boeiende ervaring, maar het blijft heel erg dubbel om daar zomaar eventjes door die mensen hun leven te lopen, en ik weet verder niet goed wat ik ermee moet...

Buenos Aires - groen - zon

Wat doe je op een zonnige dag in een mooie stad als Buenos Aires? Juist, ontspannen! En vandaag stond dat gelijk aan eendjes kijken in het park, het planetarium niet bezoeken omdat het één dag per jaar gesloten is en ronddobberen in een roeibootje met Sarah, Jorge en Julien (resp. Amerikaanse, Chileen en Fransman), jeugd uit de jeugdherberg.
De beste cirkelvormige maaltijd ooit in de meest legendarische pizzeria in town en een Daiquiri frutilla in een tangobar met live muziek maakten de dag af. Nog!

Buenos Aires !

Aankomen in Buenos Aires was heel relaxed. Ik kreeg zomaar, zonder reden, een 'voorkeursbehandeling' aan de douane-controle. Toen ik eenvoudigweg vroeg of het uitmaakte in welke rij ik stond, deed de man in het zwarte uniform teken dat ik gewoon mocht doorlopen :) Terwijl iedereen daar wel degelijk zijn bagage door de scanner moest halen, z'n schoenen en riem uitdoen en door een lawaaierig plastic poortje wandelen. Soms is blond en 'extranjera' zijn wel handig, I guess.

Nog geen 10 meter buiten de luchthaven kocht ik mijn eerste boek: El Aleph van Jorge Luis Borges, Argentijnse literatuur van de bovenste plank. De originele spaanse versie welteverstaan! Niet dat ik denk dat ik er de helft van ga begrijpen, maar het leek me een goeie 'integratie-move'.

Op Plaza de Mayo, waar 'la Casa Rosada' staat, het rooskleurige regeringsgebouw, maakte ik m'n eerste foto. De zon scheen en de temperatuur was perfect. Een fikse wandeling dwars door de stad later, stond ik in het hostel. En mijn pijp was uit, jet lag all over, ik heb de hele middag liggen slapen :)

Atlanta - Buenos Aires

De vlucht van Atlanta naar Buenos Aires is voorbij euh gevlogen! De bescheiden dosis T. Expedit heeft daar ongetwijfeld bij geholpen. Maar de euforie die ik vijf uur na de landing nog voelde was puur natuur. Ik moét het tot vervelens toe herhalen: dit lijkt wel een droom!
Op de tv-schermen in het vliegtuig toonden ze af en toe een kaart van zuid-amerika met een vliegtuigje dat onze positie aanduidde en een stippellijntje naar onze bestemming. En telkens ik 'Buenos Aires' zag staan aan het einde van die stipjes, dacht ik 'joepie, ik ga naar Argentinië!'.
Het lijkt nog steeds of ik gisteren pas besliste om deze trip te maken. Het voelt heel vreemd om gewoon te doen wat je écht wil doen en je dromen waar te maken, vreemd maar goed! En ik besef maar al te goed dat ik een enorme gelukzak ben...

Van New York naar Atlanta

Om van New York tot in Buenos Aires te geraken, moest ik eerst naar Atlanta vliegen.
Zo aftands als terminal 3 van JFK Airport was, zo sjiek was het vliegmasjien van Delta Airlines: spiksplinternieuw met zetels in mooie kleurtjes en zelfs de wanden in het vliegtuig hadden een citroengeel, grasgroen, en zacht paars laagje gekregen.
Toen ik als één van de eersten het vliegtuig binnenstapte, stond de deur naar de cockpit nog open. Een gezellig gesprekje met een steward later, liep die naar de piloten toe met de vraag of Linus even naar binnen mocht komen voor een foto :)
Voor een fotosessie met een reizend aapje waren de piloten meteen te vinden. Linus door het dolle heen...

New York in beeld

Hier stonden 2 wolkenkrabbers.



Lauren en Jack, 2 super leuke mensen bij wie ik logeerde in Brooklyn.



In the streets of... Harlem! Super coole wijk, mijn 2e logeeradresje, bij Sanae en Joshua.



Linus was vooral gek op de subway!

New York, New York...

Ik was echt heel erg moe toen ik op het vliegtuig stapte in Zaventem, zo ontzettend moe dat ik eenmaal in m´n stoel binnen enkele minuten in slaap viel. Even later werd ik wakker van het helse lawaai van de motoren, ik plakte m'n neus tegen het raampje en net op dat moment kwamen de wielen los van de grond. "Nu ben ik écht vertrokken" schoot het door m'n hoofd. Seconden later lag ik alweer te slapen.
In New York aangekomen was de mevrouw van de douane tegen m´n verwachtingen in wel heel erg vriendelijk. Het weerzien van m'n rugzak - my precious - maakte me helemaal happy. Na een lange subway-tocht stapte ik uit onder 42nd street, en toen ik boven kwam viel mijn mond open. Het leek alsof ik in een filmdecor stond, compleet met gele taxi's, voorbij snellende mensen en dampende rioolroosters. Zonder kaart of gids besloot ik gewoon rechtdoor te wandelen. En dan werd het plots helemaal te gek. De gigantische lichtreclames op Times Square schudden me wakker. Too much, wat een stad!

Lotte... en Linus !

Ik ga niet hélemaal alleen op reis. Een klein lief aapje genaamd Linus Ely, heeft ook een plaatsje in mijn rugzak gekregen. Hij was super happy dat ie mee mocht. En ook zijn avonturen zal je hier kunnen volgen...

Ik ga op reis en ik neem mee...

Ik kan eigenlijk niets anders denken dan "Dit is zooo spannend!". Ikzit op een trein die mij al honderden keren naar Antwerpen bracht. Ikben vertrokken uit het station waarnaast ik bij wijze van spreken ben opgegroeid. Op dat perron heb ik al zo vaak staan wachten naast het standbeeld van Suske en Wiske. Maar vanmorgen stond er voor het eerst ook een "uitwuifgezelschap", een groepje mensen - niet zomaar mensen!- dat zich zo vroeg uit bed had gewurmd om mij gedag te zwaaien. Wauw!
Het afscheid ging wel zo snel dat er nauwelijks een traan vloeide. Op1-2-3 was de trein daar en hing ik seconden later - 'pardon, mevrouw,ik moet even m'n kop naar buiten steken' - al half uit het raampje omeen laatste keer te zwaaien. De trein is altijd een beetje reizen...

Koekoek

Vliegen...

Vliegen valt eigenlijk nog wel mee. Het is niet mijn favoriete pose, zo sardientjesgewijs in een Ryanair blikje boven de wolken hangend,maar het valt best mee. Tenminste, dat probeer ik mezelf te doen geloven..
Misschien moet ik het maar zien als een privilege, een grote luxe, een unieke kans om telkens weer van dat prachtige vogelperspectief te mogen genieten.Dit vliegtripje naar Zuid-Frankrijk - om mijn allercoolste meter gedag te zeggen en, ja , ook een beetje te "pre-bruinen" - was peanuts, een niemendalletje, een flutvlucht, een scheet in de lucht, "un volo di nulla", een stressmoment van 'maar' een uur en vijfentwintig minuten.De eerstvolgende keer dat ik nog eens op een vliegtuig stap - een echt, geen papieren low-cost vlieger - is euh... woensdag 13 september! En het wordt een feest, wat een feest wordt dat. Acht uur lang gratis eten en drinken en een geweldig zicht op de Atlantische Oceaan in het gezelschap van honderden volslagen onbekenden. Party on!
Bestemming is New York. Voor maar 3 dagen, want even later begint hetgevlieg opnieuw, in zuidoostelijke richting, naar Buenos Aires,Argentinie, de plaats waar ik me in mijn Zuid-Amerikaanse avontuur zal 'smijten', een stad waar ik nu al verliefd op ben...