Ik heb het bloggen even gelaten voor wat het was. Een internetconnectie die amper de naam connectie waard is, ontnam me steeds de 'goesting' om aan het schrijven te gaan.
Maar zo geraken we natuurlijk nergens. Ik wel, want ik reis verder, maar linusenlotte-lezers niet.
Daarom een korte reis door de tijd, de afgelopen 5 maanden. En daarna weer up-to-date info, verhalen van gisteren en vandaag. Beloofd :)
Ik geloof dat ik al bloggend tot in Cafayate, Argentinië, was geraakt. Of was het Molinos. Via Angastaco, waar ik voor de tweede keer op m'n reis écht schrik had, toen een Argentijn me besloot te stalken, ging het via Cafayate terug naar Salta. De eerste keer dat angst me overviel tijdens m'n reis, was trouwens in december in Chileens Patagonië, in een hostal in Punta Arenas waar de hele nacht een stel zatte Chilenen had liggen vechten. Datzelfde hostal is een maand later volledig uitgebrand, er vielen 10 doden, waaronder twee Nederlanders en een Argentijns gezin. Dat zag ik op de Argentijnse televisie in Salta, een dag voor ik vertrok met m'n paarden. Ik heb er toen niks over geschreven, om het thuisfront niet ongerust te maken, maar het deed me beseffen dat je verdomme pech kan hebben. En onderweg best net dat ietsje beter 'uit uw doppen' kijkt. Want het kan zo snel voorbij zijn...
In Salta vierde ik op 13 maart mijn '6 maanden' onderweg. Dat moest 'per sé' in Argentinië, mijn lievelingsland, waar ik maar liefst 5 maanden lang was blijven plakken. Maar het was tijd om door te reizen, via Chili naar Peru, waar ik ondertussen verwacht werd om te gaan lesgeven in een school in de Andes.
De busrit van Salta naar San Pedro de Atacama was verschrikkelijk. We moesten met de bus over een pas van meer dan 5000 meter hoog, en de helft van de passagiers zag hun lunch het daglicht weer opzoeken. De hele rit cocablaadjes kauwen heeft me gered, maar gezellig was het niet.
San Pedro de Atacama is 'made for tourists' en dat is nu net wat ik niét hoef. Een bezoek aan de Salar was wel de moeite, samen met drie dolle italianen, die zich ontpopten tot ambulante ambulance team, toen ik op 4000 meter met zicht op besneeuwde bergtoppen en een gigantisch meer mijn voet omsloeg en met mijn bakkes in het zand ging. Zand én kiezels, die zich in mijn knieën boorden. Resultaat: drie grote littekens, gratis souvenirs van een prachtige dag.
Van San Pedro ging het naar Arica, en meteen over de grens naar Tacna, Peru. Samen met Tasha, Jenna en Josh, uit the US of A, trok ik naar de kust, voor twee dagen strand, voor mijn tocht naar de cordillera, waar ik zon, strand en zee voor lange tijd zou moeten missen. We konden een huisje huren voor enkele dagen, en genieten van de rust in het verlaten dorp. Op dag twee stond ik, bij gebrek aan stromend water, mijn haar te wassen in een kom, toen ik tot mijn grote verbazing een gigantisch vette luis ontdekte in mijn handpalm. Bah!!
Wat ik drie weken lang had gevreesd, was dan toch waar, mijn hoofdhuid werd bevolkt door een kolonie enthousiast feestende beestjes, die er een waar slagveld van hadden gemaakt. Awoe de Argentijnse dokters die mij verzekerd hadden dat het een allergie was, awoe!! In Boca del río geen dokter of apotheek in de buurt, en een enorme drang naar een snelle, maar drastische oplossing: de boel kaalscheren. Twee tranen en twee uur later was ik kaal.
