Nog wat beeldjes...

Nog een pak foto's die jullie tegoed hebben!
Allemaal getrokken in het nationaal park, en in Cachi en Payogasta, respectievelijk een dorp dat ik bezocht en het dorp waar ik logeerde in het Centro de Salud waar Susana, de vrouw van de guardaparque, werkt als arts en woont met hun kinderen.

Pikant detail: Het was in Payogasta - waar alle kinderen luizen hebben en dat overigens heel normaal is - dat ik werd opgezadeld met behoorlijk onsympathieke bezoekers, hetgeen ik pas weken later in Peru ontdekte (ondanks doktersbezoeken omwille van de onhoudbare jeuk - diagnose: allergie), met een ingrijpend gevolg...

Los Cardones

Payogasta Payogasta Movil

La despedida

Na twee dolle weken in het Parque Nacional Los Cardones, was het tijd om de rugzak weer in te pakken en andere oorden te gaan verkennen. Roberto en Rosaura, die twee die op het midden van de weg hun danskunsten hadden tentoongespreid, schreven alletwee een super lieve tekst. Die van Roberto was behoorlijk filosofisch, en daarom wil ik hem met jullie delen. Eerst de originele Spaanse versie, daarna de vertaling!

*** 25/02/07

"Las grandes cosas en la vida se logran a traves de pequeños actos hechos con amor."

Seguramente este viaje despertara dferentes sensaciones, y una vision diferente de lo que uno conoce de esta parte del mundo, con gente de un gran corazon, oprimidos y castigados, pero siempre con el lado positivo y alegre, pensando en lo bueno que hay todos los dias, y todavia emocionarce por el canto de un pajaro y ves el futuro creciendo todos los dias en la sonrisa de tu hijo. eso nos da la oportunidad de creer en un mudo mas justo y alegre, creo que el hombre en el presente perdio la sonrisa.
Te queda mucho por ver, emocionarte sola o con gente que te va ha brindar el calor de su hogar, ojala que cuando leas estas pequeñas palabras en la cama de tu hogar te den ganas de soñar todas estas vivencias.
Los viajes curan y enriquecen el alma, nos fortifican para trabajar por lo que creemos justo.
Las personas del mundo nos conocemos poco, pero todos amamos, lloramos y cuando nos morimos, vamos al mismo pozo, aunque no hayamos vestido en la vida con armani o haber olido a perfume frances. la vida es mas simple un amanecer , sola o con la persona que amas, el sol que calienta tu espalda, las nubes que mojan tu cara, el cafe calentito en una taza vieja, el calorcito del fuego, un buen libro, en fin cosas simples, que como ser humano no quiero perder.
Fue muy lindo compartir risas, tu buen humor, dificil de encontrar en gringos.
Que puedas seguir tu viaje, y volver a tu hogar con alegría...
Roberto

Piedra del Molino 3348m

*** 25/02/07

"Las grandes cosas en la vida se logran a traves de pequeños actos hechos con amor."

Deze reis weekt zeker en vast een spectrum aan gevoelens los, en een andere visie op wat je weet over dit deel van de wereld, met mensen met een groot hart, onderdrukt en gestraft, maar altijd met een positief en vrolijk gemoed, de goede dingen van elke dag in gedachten, steeds opnieuw genietend van het gezang van een vogel, de toekomst aanschouwend in de glimlach van je zoon. Het geeft ons de kans om te geloven in een wereld die rechtvaardiger en vrolijker is, volgens mij heeft de mens vandaag de dag zijn glimlach verloren.
Je hebt nog veel te ontdekken, te beleven op je eentje of samen met mensen die de warmte van hun huis met je zullen delen. Hopelijk zul je, wanneer je deze woordjes leest, thuis in je eigen bedje, wegdromen bij de gedachten aan al die belevenissen.
Reizen heelt en verrijkt de ziel, en geeft ons de kracht om te kunnen werken voor hetgeen waar we in geloven.
De mensen op de wereld kennen elkaar amper, maar allemaal hebben we lief, huilen we, en wanneer we sterven, gaan we naar dezelfde plek, al hebben we ons niet gekleed in Armani of beneveld met franse parfums. Het leven is een zonsopgang, in je eentje of met de persoon die je liefhebt, de zon die je rug verwarmt, de regenwolken die je gezicht nat maken, warme koffie in een oude tas, de warmte van het vuur, een goed boek, allemaal simpele dingen, die ik als mens niet wil verliezen.

Het was erg mooi om die vrolijke momenten met je te delen, je goed humeur, dat je zo zelden tegenkomt bij gringo's.

Dat je je reis mag verderzetten, en terugkeren naar je thuis in alle geluk...

Roberto

Adios Tomaat, Adios Pompoen

De 'chef' van de guardaparques ging me uit de nood halen.
Hij had wel interesse in de paardjes en wilde bij wijze van test wel een ritje maken. We zouden in één dag naar zijn huis rijden, midden in het park, op kilometers afstand van de weg die erdoor loopt. Daar mocht ik zolang uitrusten als ik wilde, en ondertussen kon hij nadenken over de deal.
Ik wist vanaf het moment dat ik de paarden had gekocht, dat ik ze nooit voor dezelfde prijs zou kunnen verkopen. Je bent en blijft 'rijke' buitenlander, en daar betaal je voor.
Toen bleek dat meneer de parkwachter wel héél erg geïnteresseerd was - vooral door zijn twee tienerdochters die gek zijn op paarden- en toen ik had gezien in wat voor een prachtige weide mijn schatjes zouden terechtkomen, deed ik een voorstel.
Ik zou mijn groentjes met een flinke korting aan hem verkopen, in ruil voor een gratis verblijf van twee weken in het nationale park waar ik ondertussen helemaal verliefd op was.
En yes, de deal was snel rond. Ik zou twee weken als 'gast' in het park verblijven, en bij de parkwachters wonen, Tomate en Zapallo zouden hun buikjes rond kunnen eten aan het sappige gras, met zicht op adembenemende heuvels en rotsformaties.
Financiëel zou het uiteindelijk een 'goedkope' maand worden, en mijn geweten was ook gerust, een betere thuis zou ik niet vinden voor m'n huppeltjes.

Een korte trip naar Salta later - om de zadels terug te brengen en m'n spullen op te halen in het hostel - zat ik alweer in het park, genietend van de onbetaalbare schoonheid der natuur. Gewoon kijken... en genieten.

En dansen...

Hobbel hobbel hobbel

Rondtrekken met een paard is niet gemakkelijk. Met twee paarden wordt het bijna moeilijk. En helemaal alleen zou je het zelfs gevaarlijk kunnen noemen.
De tocht naar de top was een helse rit, die akelige afgrond blijft je aangapen terwijl aan de andere kant de rotsen uitdagend boven je uittoornen. Maar de opluchting was groot toen ik aankwam aan Piedra del Molino (molensteen) op 3348m. Gelukkig stond er een handvol toeristen die mijn foto konden trekken op die symbolische plek.
Ik was ondertussen wel het Parque Nacional Los Cardones (De Cactussen) binnengewandeld en de guardaparque die naar me toe kwam wist me te vertellen dat daar niet gekampeerd mocht worden. Oeps, wat nu? Hij was wel zo vriendelijk om me aan te bieden naast het huis van de parkwachters te kamperen. Daarna zou ik wel 40 km voor de boeg hebben tot aan de grens van het park, maar dat waren zorgen voor morgen.
Alles ging prima tijdens de laatste kilometer... tot ik de oprit van het huis opdraaide. Tomate, die ik aan een touw vasthad, schrok van ik-weet-niet-wat, gooide al zijn benen in de lucht en maakte razendsnel rechtsomkeert. Voor ik kon reageren, lag ik al op de grond in het zand. Zapallo bleef ongestoord naast me staan, Tomate nam de benen. Maar een paar parkwachters waren snel in de buurt en konden de losgeslagen ezel en de bagage redden. Oef!
Een paar flinke schrammen op m'n rechterarm en nog maar eens een dosis vertrouwen kwijt. Opeens had ik er genoeg van, en beste ik dat ik maar al te veel geluk had gehad tot dan toe. Wat als ik op een steen val en er is niemand in de buurt? Soms komen er urenlang geen auto's voorbij, what to do?
Gelukkig werd ik geweldig gastvrij ontvangen door de parkwachters, waaronder één meisje van 25 waar ik het ontzettend goed mee kon vinden vanaf de eerste seconde.
Ik mocht zelfs in haar kamer slapen, in een echt bed! De paardjes hadden hun vers gras, ik een warme douche en een lekkere rijstschotel en een fatsoenlijke nachtrust.
De volgende ochtend geen zin om te vertrekken. Totáál geen zin om weer in dat zadel te gaan zitten en urenlang een koppige ezel vooruit te sleuren.
Een telefoontje met mijn moeke deed me de knoop doorhakken. "Breng jezelf niet in moeilijkheden" zei ze toen ik vertelde over m'n problemen. En toen schoot het door m'n hoofd "Verdorie ja, waar ben ik mee bezig? Geniet ik er nog van? Is dit nog veilig? Neem ik niet teveel risico's als ik ermee doorga?". Een stukje Argentinië te paard ontdekken, was mijn droom. En het was een geweldig avontuur dat me elke dag sterker maakte. Maar ik wilde het wel graag kunnen navertellen thuis.
Het was een zware beslissing, en de twijfel bleef voortdurend, maar ik zou de paarden proberen te verkopen... hoe moeilijk dat ook zou worden, want na al onze dolle avonturen, was ik behoorlijk aan ze gehecht geraakt...

Uit mijn dagboek VI

Woensdag 14 februari, 18:17, Casa de los guardaparques del Parque Nacional Los Cardones

/Writing soundtrack: Radio 99.9 FM/

Dag 5

Dan toch vertrokken vanuit El Maray, maar wel pas om 12u want Piedra del Molino zou ik op één dag toch niet kunnen bereiken. Ik zou het laatste huis voor de beklimming zoeken en daar overnachten. Ik vertrok onder een felle zon, uitgewuifd door de man van Felicidad. Zijzelf was een uurtje eerder vertrokken naar Cachi, en ze had me op het hart gedrukt dat ik zo lang mocht blijven als ik wilde, zelfs een paar weken :)
[...]
Ik had een nachtje goed geslapen maar stond weer helemaal vol vlooienbeten, dat komt ervan als je gek bent op alles wat schattig en hond is en dat zomaar een halve dag in je trui vervoerd. En Felicidad maar zeggen dat er geen 'pulgas' zaten.
[...]
Het ging steil omhoog met aan de rechterkant de 'afgrond'. Het ontbrak me aan vertrouwen in de paarden om zo vlak daarnaast te wandelen, dus stapte ik af en ging te voet verder. Gelukkig speelde de hoogte me nog geen parten.
Het was nog steeds zonnig, maar boven wachtte een dikke mist. Enkele honderden meters verder kwam ik voorbij een huisje, er stond een oude man in de tuin. Van ver riep hij "Hola!", ik groette terug en zonder dichterbij te komen vroeg hij waar ik heen ging. "Solita?" "Sí!" "Suerte!" En op weg...
Een paar bochten later stopte er een auto die vanuit de andere richting kwam. Zwier, een dikke cameralens uit het raam. Ik moest lachen. "I am also a tourist", zei ik verontwaardigd. "Yes, but now you look like a 'gaucha'!". Het waren Amerikanen, en na een korte babbel wensten ze me "good luck" en reden verder.
[...]
Ik zag nu nog amper 15 meter door de dikke mist. Als ik een auto of camion hoorde aankomen, trok en duwde ik de paarden zoveel mogelijk opzij tegen de rotsen. Maar waar stond dat huisje waarover Felicidad me verteld had? Wat als het wat verder van de weg stond, zou ik het dan wel zien staan?
[...]
In de wei schuin rechts boven me liep een man gekleed in een overall met daarover een groot stuk zwart plastic, vastgesnoerd met een stuk touw. Het begon nu flink te druppelen, het zou zeker gaan regenen. De man kwam dichterbij, met in zijn zog een stel gemeen blaffende honden. Het was een jonge kerel, met een donker vriendelijk gezicht en pekzwart haar. Hij keek me een beetje verbaasd aan. Ik zei hem dat ik zo snel mogelijk een slaapplaats wilde vinden, gewoon een plekje voor m'n tent en een stukje grasveld voor de paarden. Toen hij aarzelde begon ik half te smeken en het werkte, hij ging het vragen aan zijn vader die hoger op de berg bij de kudde was.
[...]
Daar lag ik dan, in m'n minuscule tentje, naast zadels, touwen, kopstukken, rugzak en alforjas. Het was nog steeds aan het regenen, harder en harder, en een heus onweer stak de kop op. Bij elke donderslag begon ik harder te beven en te bibberen, met opengesperde ogen lag ik naar het zeil van m'n tent te staren, dat af en toe fel oplichtte door de bliksem. Ik was bang, héél bang, want op bijna 3000m wil je niet in een tentje liggen tijdens zo'n eng onweer. Ik had géén zin om onder dat zeil geroosterd te worden die nacht, dus besloot ik met matje en slaapzak onder de arm naar het huisje van Manuel en zijn vader te lopen.
De honden konden niet luid genoeg grommen en blaffen en al snel stond Manuel buiten om te kijken wat er aan de hand was. "Tengo miedo en la carpa" zei ik, en het klonk wanhopig genoeg, want ik mocht in de ´keuken´ slapen. Ik kan het kot dat voor keuken moest doorgaan beschrijven, maar je moet het gezien hebben om het hele 'plaatje' te kennen. Een gebouwtje van 2 op 3 meter, opgetrokken uit adobe (een soort leem), met een dak van golfplaat en aan twee zijden een opening van een halve meter onder het dak. De vloer was gewoon een vuile zandgrond, in 't midden een tafel en drie stoelen, in de hoek op de grond een vuur met zware zwarte ketels erop, 2 onsympathieke katten soezend naast de assen. De deur was een verzameling stokken, planken, stukken ijzer en ijzerdraad. Overal hingen stinkende zakken groenten en rauw vlees aan het plafond, aan dikke ijzeren haken. Het grappigst vond ik de twee tandenborstels die tussen de spleten in de muur zaten, geen tube tandpasta te bekennen, wel een zestal hongerige vliegen per stuk :)

Uit mijn dagboek V

Maandag 12 februari, 21:30, El Maray, in bed met kaarslicht

/Writing soundtrack: Anthony and the Johnsons en Songs Ohia/

Dag 4

Dit is al mijn tweede nacht hier, en ik voel me hier eigenlijk uitstekend. Gisteren gekookt, binnen bij mijn gastheer en -vrouw. Pasta met ajuin en tomatensaus, maar ik kreeg amper de helft ervan binnen. Heel raar. Honger, maar na twee happen niet meer kunnen eten... De rest dan maar aan Felicidad en haar man geschonken.
[...]
's Ochtends regende het. En ik had geen zin om nóg eens in de regen te vertrekken. Zelfs niet om uit mijn tent te komen. Wekker om 6u30, opgestaan om 9u. Ik besliste meteen om nog een nacht te blijven, maar wel in de kamer, want opeens vond ik het zo absurd om natgeregend te worden in een tent, terwijl je voor 1,25 euro in een droge kamer kan slapen :)
[...]
Er arriveerde een man met een grote pick-up, met in de laadbak een jonge ree, levend, maar gewond aan de hals door honden. Het dier was panisch van angst en maakte de vreemdste geluiden. De man en zijn zoon droegen het naar het hok van de twee ezeltjes waar het maar bleef spartelen om los te komen. Het is wel een beestenboel hier. Drie honden, twee ezeltjes, een schaapje, vijf puppies, een razende haan, een kip en twee katten. I love it!
[...]
´s Ochtends zag ik een jongen op de weg staan en naar de bus wuiven die uit de richting van Salta kwam. De bus stopte niet maar reed door en toeterde, ik snapte het niet, mocht die jongen niet mee? Toen kwam de volgende bus eraan en de jongen vormde met zijn handen een vierkant in de lucht. De bus stopte naast hem en vooraan stak een man een krant door het raampje naar buiten. De jongen stopte een paar centen in de handen van de man. Natuurlijk! Waar koop je hier anders de krant?
[...]
Ik liep tot aan de rivier. Daar stond een oude vrouw met naast haar een hond en onder haar rechterarm een kat in een zak. Ze zocht een goed plekje om de rivier door te waden naar de overkant, waar een paar honderd meter verderop haar huisje stond. Ze was even tot bij haar dochter gewandeld die tegenover de Hosteria woont.
Ik bood de vrouw aan te helpen, maar zij was beter uitgerust met haar rubberen laarzen dan ik met mijn wandelschoenen. Op één-twee-drie was ze aan de overkant en keek ik haar na tussen de hoge struiken, tot ze nog een stipje tegen de rotswand was.
[...]
Toen ik de paarden 's avonds water ging geven in een emmer, had Zapallo zich lelijk in nesten gewerkt. Hij was tussen de draad gekropen, zoals altijd op zoek naar groener en lekkerder gras, hoewel het weitje overvol stond. Hij zat nu vast met zijn achterbenen tussen de drie onderste draden van de omheining. Gelukkig is het geen paniekerig paard, want dan had hij zijn benen volledig kunnen openhalen aan de ijzeren draad. Er kwam hulp en de draden werden doorgeknipt. Via de andere wei en de weg, bracht ik hem terug, onder luid gehinnik van Tomate, die zijn maatje al miste.
Zapallo volgt mij, Tomate volgt Zapallo...
[...]
Nu lig ik hier, in bed. Ondertussen luisterend naar Mono. Net veranderd naar Damien Rice. Ik begin hoe langer hoe meer te genieten van m'n trip. Nog altijd beginnerszenuwen, maar meer en meer vertrouwen. Ik mis alles en iedereen wel veel harder dan ervoor. En geen ontvangst voor 'n sms'je, geen telefoon, geen internet. [...] Ik moet nog wennen aan het 'alleen te paard onderweg zijn'. Beetje meer vertrouwen krijgen in mezelf en de paarden. M'n rugzak gaat morgen - áls ik vertrek tenminste - op m'n rug voor de zekerheid. Geen zorgen meer om Tomate en de bagage die elk moment kan afzakken. Morgen naar dé top, 3348m ! Olee!

Dé foto's !

Een selectie...

Argentina a caballo

Uit mijn dagboek IV

Zondag 11 februari, bijna 19u, El Maray

Dag 3

Amai! Het was me het dagje wel. Nu lijkt het of hetgeen ik vanmorgen meemaakte al gisteren is. Zo lang kan een dag duren als je een Groote Tocht maakt. Doel vandaag was tot in El Maray geraken. En ik ben er!
Opgestaan om kwart na zes, en om halfnegen was ik ein-de-lijk weg. Nog snel een briefje van 5 pesos tussen de deur van de oude campingman gestopt, regenponcho aan en go!
Het begon moeizaam. Meteen moest ik een paar modderstromen over, dwars over de weg. De tweede was wel héél eng. Oranje-bruin water kolkend over de weg, naar de ravijn toe. Aan die kant ging het stijl naar beneden. En ik had schrik van de afgrond. Zapallo mocht in geen geval teveel naar rechts uitwijken...
Een oude blauwe auto kwam achter me aangereden en stopte. Ik was even aan 't sukkelen, Zapallo wilde eerst niet door het water. Maar dan toch...
Een man stapte uit de auto om de diepte van het water te checken. En is daarna teruggedraaid geloof ik, want hij is me nooit voorbijgereden.
Voor de volgende bocht stonden twee auto's aan de kant, een hoop kerels errond. "La mamita anda!" riepen ze. Ik moest lachen.
[...] Het regende nog steeds. Busjes witte toeristen/witte busjes toeristen kwamen voorbij. De weg was amper een auto breed. Links rotsen, die het helse geluid van de rivier weerkaatsten die 20 meter lager stroomde. De afgrond naast de lage betonnen muurtjes was steil en diep, dus bleef ik zo dicht mogelijk tegen de rotsen, al waren afbrokkelende stenen ook geen mooi vooruitzicht.
[...]
Ik stond even te trillen op m'n benen. Voor mij een gigantisch hoge en lange brug van ijzer. Daar moesten we over...
Ik stapte af en te voet met rechts Zapallo en links Tomate liep ik richting de brug. Zoals ik al vreesde bestond de bodem enkel uit houten balken met brede spleten tussen waardoor je onder je de brede, oranjebruine rivier kon zien kolken. Te voet alleen al angstaanjagend, laat staan met twee paarden in je hand, regen op je dak, die de balken dan nog eens super glad maakten.
Met een bang hartje maar een oneindige dosis durf (vraag me niet waar ik die vandaan haalde) stapte ik door. Voetje voor voetje. Ik kon niet geloven wat ik aan het doen was. Nog nooit had ik zoiets engs gedaan. Toen we halfweg waren, kwam er een auto van de andere kant, een sjieke jeep. De chauffeur stopte voor de brug en keek samen met zijn passagier toe op het absurde tafereel. We waren over de helft en mijn vertrouwen groeide. Zapallo gleed voortdurdend uit maar dat bracht hem niet uit evenwicht, en gelukkig al helemaal niet in paniek. Tomate volgde, zoals steeds.
Toen ik over de brug was, besefte ik wat ik zonet gepresteerd had. Het was uitstekend gegaan, maar ik hoopte tegelijk dat ik zulke bruggen nooit meer zou tegenkomen. [...]
Toen ik weer een stroom over de weg over moest en Zapallo weigerde, besloot ik maar voor 'pies mojados' te gaan. En hup 20 cm water en 6 meter verder waren m'n voeten aan het zwemmen in m'n schoenen. Toen ik even verderop net weer in het zadel zat en een paar riempjes goedstak, kwam er plots een toeristenkar voorbij met door de open ramen een stel bleekscheten met fototoestel in de aanslag. Klik klik klik! Ik was een toeristische bezienswaardigheid geworden. Wat een raar gevoel...
[...]
En ja hoor, een paar bochten verder dook er plots een stel huizen op in de vallei. Joepie!
Voor 5 pesos mocht ik m'n tent wegzetten van de oude vrouw en de paarden konden in een weitje met een stevige draad eromheen. "Volg me" zei ze. En ze liep de weg op met Zapallo in de hand. Ik vertrouwde het niet helemaal. Waar ging ze heen? Ik zag geen enkele wei in de omgeving enkel bossen. Opeens dook ze rechts met paard en al naast de weg de bosjes in, steil naar beneden. Ik riep nog "Cuidado con el caballo!" maar ze was al verdwenen in het groen. Dus ik spring erachter... En daar dook plots een prachtig weitje op. Ik checkte de omheining en dat zat goed, hier konden ze niet uit ontsnappen. Perfect!
De vrouw bood me een kamer aan voor 5 pesos meer, maar ik weigerde, ik wilde kamperen, het was goedkoper, en waarom sleurde ik anders die tent mee?

Uit mijn dagboek III

Dag 2

Om 6u ging de wekker, maar er was nog geen straaltje licht te zien buiten. Nog héél eventjes blijven liggen en dan beginnen inpakken en opzadelen. Damn, dat is echt wel veel werk, om 9u was ik pas weg. [...] Ik was nog niet op de hoofdweg of de paarden waren al aan 't blazen en snuiven. Na 100m stopte Tomate, waar ik vandaag op reed, plots in het midden van de weg. Een eindje verderop stond er een veulentje op de weg. Geen van beide paarden wilde doorlopen. Ze waren met geen stokken vooruit te krijgen. Toen begon het ook nog eens te regenen, steeds harder en harder. F***! Terug naar de camping dan maar. Twijfel overviel me weer. Verder of terug? Ik wil het zo graag doen maar heb geen 100% vertrouwen in de paarden. In Zapallo wel, Tomate niet. Na een uur wachten onder het afdak op de camping weer afgetuigd en de beesten laten grazen. Ik zou hier nog een nacht blijven en morgen... Shit, twijfel. Tranen, twijfel. Naar de rivier wandelen, huilen. Twijfelen. En dan. Beslist. Morgen terug naar El Carril, de paarden terug verkopen of iemand vinden die met mij een tocht van een dag of 10 wil maken. [...]
Twee Argentijnen die op de camping een huisje hadden - verder was de camping eenzaam en verlaten - kwamen met me babbelen. Ze zeiden dat ik geen schrik moest hebben, dat na het hootste punt, Piedra del Molino op 3348m, het landschap zou veranderen en dat het niet meer zou regenen. Ze vertelden me nog meer over herbergen en huizen op de weg en ik besefte dat ik op ieder moment gewoon kon afstappen en te voet gaan met de paarden in de hand, als het te eng werd naast de ravijnen. En dat deed me weer nadenken. Gewoon met iémand over de situatie praten deed wel goed. Tot dan toe had ik met niemand gepraat, en gsm-ontvangst of telefoon was er niet.
Morgen... zet ik mijn weg gewoon verder. Tranquilo. Desnoods te voet. Genietend van het prachtige landschap. Let's go!

Uit mijn dagboek II

Vrijdag 9 februari, 18:30, Campo Recreativo - Chorros Blancos

/Writing soundtrack: Johnny Cash en Radiohead Com Lag (2+2=5) en Kid A/

Dag 1

F*** f*** f*** F***! Ik zou bijna zeggen dat dit één van de, zoniet de moeilijkste dag van mijn leven is geweest. 'Heavy' om dat te zeggen, maar het is écht niet overdreven. Mijn "tochtje" te paard vandaag is in niets te vergelijken met alle ritten die ik ooit deed te paard. [...] Om 7u, bij zonsopgang, stond ik op en tegen 8u begon ik de paarden op te zadelen. Het was nog een heel gepuzzel voor de bagage, en eerlijk gezegd vind ik het materiaal dat ik van Sebastian huur totaal niet zijn geld waard. [...] Helemaal opgezadeld en klaar voor vertrek, nam ik afscheid van Seba en zijn moeder. Ze zei nog dat ik in de huizen van de mensen moest overnachten, "porque la gente es buena, siempra va a la gente". Om negen uur vertrok ik, richting Chicoana. [...] Onderweg verraste blikken, knikkende hoofden en zwaaiende handen. Op de weg die naar de rivier leidt, leek alles nog steeds goed te gaan, tot het plots héél fout ging. Opeens begon Tomate heel erg rond te draaien en meteen zag ik wat er fout was. Shit! Al de bagage hing langszij en van al dat gewicht aan één kant was Tomate zodanig geschrokken dat ie totaal panikeerde. Hij begon als een gek te springen en te bokken en trok Zapallo mee want Tomate hing met een touw vast aan mijn zadel. Ik probeerde ze alletwee te kalmeren terwijl alles al onder Tomate's buik hing en al het eten in het rond vloog. Toen Zapallo op de berm sprong probeerde ik eraf te springen maar verloor mijn evenwicht, totterde er achterover af belandde op m'n rug in het gras terwijl Tomate naast me nog steeds in paniek was. Zo snel ik kon, sprong ik recht en greep de teugels weer vast. Ik moest er niet aan denken dat die twee ervandoor zouden gaan. Tomate kalmeerde plots en stond te trillen en te blazen, met alle bagage aan de touwen onder zijn buik hangend. Ik moest zo snel mogelijk mijn mes vinden. Dat zat stom genoeg in één van de zakken onder zijn buik. [...] Voorzichtig sneed ik de touwen los en legde alle zakken in de berm. Zapallo stond ondertussen te grazen alsof er niks aan de hand was. Alles lag verspreid over de weg, pasta, rijst, spullen uit de zijzak van mijn rugzak die volledig afgescheurd was, één van de alforjas was kapot en de tentzak was ook doorgescheurd. [...] Een vrouw kwam voorbij op de fiets en leende me haar gsm. Met trillende stem belde ik Sebastian en vroeg me om me te komen helpen het materiaal te herstellen. Ik kon m'n oren niet geloven toen hij zei dat hij geen tijd had en bezig was met de voorbereidingen van een 'cabalgata'. Hij zei dat ik maar aan de mensen in de buurt moest vragen om te helpen. Mooi hoor, het was uitgerekend hij die de bagage had vastgesnoerd die er zonet was afgedonderd! De dag ervoor nog had hij me verzekerd dat ik altijd mocht bellen en dat hij meteen in zijn auto zou springen als ik hulp nodig had. Ik kon hem gelukkig toch overtuigen om meteen te komen.
[...]
Sebastian vroeg of ik niks mankeerde en toen pas zag ik de 3 gigantische blaren op m'n wijsvinger. Zo hard had Tomate aan het touw zitten trekken dat ik in m'n hand had. Even later was alles weer vastgesnoerd en kon ik verder. Dus daar gingen we weer met z'n drietjes, ik toch wel met knikkende knietjes en ik denk dat de paardjes ook wel effe geschrokken waren.

/"How to disappear completely" - precies hoe ik me voel
"I am not here. This isn't happening.
I'm not here. I'm not here. In a little while... I'll be gone.
The moment's already passed. Yeah it's gone.
And I'm not here. This isn't happening.
I'm not here. I'm not here." (Radiohead) /

[...] Toen we in Chicoana voorbij Zapallo's vorige thuis kwamen, riep de vrouw me na "¿Ya te vas?" "¡Sí!". Aan het einde van de weg moest ik naar rechts, de rivierbedding in, had Seba gezegd, want links was een privéweg, naar een finca. Maar de rivier volgen was geen makkie. Ze zwermde van links naar rechts dus was ik telkens verplicht om de wilde stroom over te steken. Een kilometer of twee deed ik dat, ondertussen de kanten afturend op zoek naar een weg of pad dat me van de rivier zou kunnen weghalen. Want telkens de rivier door, over stenen, niet wetend hoe diep ze in 't midden ging zijn, was eng. En het zotste wat ik ooit gedaan heb. Het water kwam tot aan de buik van de paarden! Op een bepaald moment dacht ik een weg te zien en stak ik en f***ing diepe stroom over. Maar de weg was afgesloten met kettingen en een hangslot. ShIt. Terug dat diep stuk door. Ik probeerde een stukje in de rivier stroomopwaarts te wandelen, maar toen Zapallo op een bepaald moment stopte en geen been meer wilde verzetten, was dat een teken dat we echt terug moesten keren. De laatste drie meter tot aan de kant waren angstaanjagend. "Vámos vámos" riep ik luid tegen de paarden, even had ik schrik dat we het niet zouden halen.
[...]Ik kwam terecht op de hoofdweg naar Cachi. Een kilometer verder pauseerde ik even aan de kant om de paarden te laten grazen. Tomate bond ik vast en Zapallo hield ik aan de hand. [...] Plots lag Tomate op de grond, klaar om te gaan rollen. "Hey zot!" riep ik luid en sprong naar hem toe. Niet nog eens die bagage eraf aub!
[...] De weg werd smaller, begon te kronkelen door het dal en een aantal auto's zoefden me voorbij. Toen ik na een tijd weer huizen tegenkwam, vroeg ik of ik er misschien kon blijven overnachten, maar telkens was de "dueño" van de tabakplantage niet thuis. Dan maar verder... Ik begon moe te worden, en de paarden ook. Maar geen huis te zien... Ik kwam aan een brug met een bordje Chorros Blancos, maar er dook geen dorp op. Of toch... een camping, yes!

Uit mijn dagboek I

Donderdag 8 februari 2007, 9:45, El Carril

Morgen is het zover, morgen zadel ik mijn 2 paardjes op, mijn schatjes Tomate en Zapallo, en begint het Groote Avontuur. Ik heb er keiveel zin in, ben beetje zenuwachtig ook, maar heb wel t gevoel dat alles in orde komt. De paarden zijn super rustig en stilletjes aan beginnen ze me wel te kennen, denk ik. Vandaag de laatste loodjes: naar de supermarkt, cyber, alforjas halen, kleren wassen,...
Het is keihard aan t regenen, heel de nacht al, da's iets minder, natuurlijk, maar fin, we zullen er niet van smelten, het is alleen minder gezellig. Als daarna alles weer mooi droogt in de zon, ben ik content. [...]

Tomate y Zapallo

>> for English scroll down <<

De straten van El Carril zijn riviertjes geworden, het water stroomt van de ene kant naar de andere kant van het dorp, het is ondertussen gestopt met regenen, nadat het water heel de nacht en ochtend met bakken uit de hemel viel. De zon verstopt zich achter dikke wolkenpakken, moeizaam slaagt ze erin om er een paar warmtestraaltjes door te prikken. Het geluid van het kabbelende water maakt me rustig maar stiekem hoop ik dat de grote gele bol straks alles weer opwarmt en me alle energie geeft die ik nodig heb. Ik ben blij, zenuwachtig, nieuwsgierig, bang en gelukkig tegelijkertijd. Want morgen... morgen maak ik één van mijn grote dromen waar. Morgen vertrek ik... te paard! Voor een tocht van niet minder dan 550km door dalen, over bergen, langs rivieren en zandwegeltjes, bossen en meren, een goeie maand zal ik onderweg zijn met mijn paardjes.
Ik voelde me al een tijdje slecht in m'n vel. Het dipje dat ik in Chili had, ging niet over in Mendoza, en ook niet in Cordoba of Salta. Ik amuseerde me wel, maar had stilaan genoeg van bussen, hostels en excursies. Ik had zin in iets totaal anders, iets wat ik nog nooit eerder gedaan had, iets ongelofelijk avontuurlijks, iets waar ik al voor mijn reis van droomde... te paard door Argentinië!!!

Tot vorige week was mijn plan om vanuit Salta, via Chili naar Bolivië te reizen. Maar ik besloot mijn plannen drastisch om te gooien en te doen wat ik écht wilde doen. Met het eerste het beste promotiepapiertje voor Cabalgatas - tochten te paard -dat ik vond in het hostel, trok ik naar een telefooncabine en seconden later had ik Sebastian aan de lijn, een plaatselijke gids die toeristen te paard begeleidt.
Of hij me kon helpen een paard te kopen? Geen probleem!
Dezelfde middag nog ontmoetten we elkaar in Salta en gingen we op weg, op zoek naar twee paarden voor deze eigenwijze amazone.
En zie nu... een week later ben ik de trotse eigenares van twee schatjes op vier voeten, Tomate en Zapallo, aka Tomaat en Pompoen (euh ja, zelf gekozen ;) ) en morgenvroeg ga ik op weg, voor het Groote Avontuur te paard. Eén paard berijd ik, het andere draagt mijn bagage, tent, en eten en om de dag wissel ik van paard.
Na een week zoeken, onderhandelen, voorbereiden is het ein-de-lijk zover. Ik kan het zelf echt amper geloven, maar het voelt zo on-ge-lo-fe-lijk goed om gewoon te doen wat je écht écht écht wil doen, je paard opzadelen en de wijde wereld intrekken...
Veel bloggen zal er de komende weken niet bij zijn, maar - beloofd is beloofd - na mijn trip wordt er flink geblogd en kunnen jullie meegenieten van de foto's van mijn droomrit. Jiehaa!

Tomate y Zapallo

>> English <<
After months of backpacking, taking buses, enjoying excursions, living in hostels... it's time for something completely different! Last week I made a really important decision, I decided to change my plans and do what I always wanted to do, even before I got to South America... buy a horse and discover Argentina on horseback!! So here I am, I managed to find two magnificent horses, Tomate and Zapallo - aka Tomato and Pumpkin - and tomorrow I start my big trip... A total of 550km I will do by horse, in approximately 4 weeks.
It's my dream coming true!! I feel a bit weird, a little nervous probably :) but it also feels absolutely fantastic to do what I really really wanted to do... travel by horse in Argentina. I fell in love with the country and my two sweethearts Tomate and Zapallo will help me enjoy it even more.. I am ready to discover some beautiful places and hope to meet all the wonderful people that live there. I won't be writing much these next weeks, because I will be horseriding all the time obviously :) but I promise some beautiful stories and pictures afterwards, so see you soon!!!

La belleza de Salta

La belleza de Salta

Van Mendoza ging het met de nachtbus naar Cordoba, samen met Clara. Het was eigenlijk de eerste keer dat ik echt eventjes samenreisde met iemand die ik net had leren kennen. In Cordoba kwamen we toevallig terecht in een super leuk hostel, Baluch, dat nog maar een maand open was. Midden in het centrum, met een zalig dakterras, voor asado's, salsalessen en sterren kijken tot in de vroege uurtjes. Het werden lekker luie dagen, met lange wandelingen door de stad, eindelijk nog eens wat nieuwe kleren shoppen - lekker goedkoop -, zonnen in het park, films kijken samen met de andere hostelbewoners en uren pokeren - nadat ik ontdekt had hoe leuk dat is :)

Na een paar dagen werd het tijd om andere oorden op te zoeken. Van Clara moest ik afscheid nemen, zij ging richting Buenos Aires, pal naar het oosten, en ik trok naar het noorden, naar Salta. Het landschap veranderde enorm, en tijdens een eerste uitstap naar Santa Rosa de Tastil, San Antonio de los Cobres, de Salinas Grandes (zoutvlakten) en Purmamarca, ontdekte ik de schoonheid van de regio. Het was onwaarschijnlijk hoe snel het landschap onderweg veranderde. Elk halfuur zaten we in een totaal andere omgeving. Via groene valleien kwamen we langs meerkleurige rotsformaties, gigantische cactussen, droge zandvlakten, met grazende ezels en lama's. Op de zoutvlakte konden we de gekste foto's maken, bij zonsondergang gaf dat een heel speciaal effect. Klik op de foto voor meer!