Los siete lagos

Dankzij Jack, een Nederlander die in Buenos Aires woont en ik leerde kennen via een geweldige website voor low budget reizigers Hospitalityclub.org (neem een kijkje als je wil weten wat dat is), ontdekten we hoe handig het is om een auto te huren. In onze witte Fiat Uno Fire scheurden we een hele dag over grindweggetjes en hobbelpaadjes, de drempelbaantjes in België zijn er niks tegen. Kilometerslang door niemandsland en sprookjesbossen, op de zweverige tonen van Mogwai, Lamb en andere geniale lawaaimakers. Nog nooit maakte ik zo vaak gebruik van de woordjes 'mooi' en 'amaai' op één dag...



Lotte en Eva tijdens een geweldig saaie bootrit door een geweldig mooi landschap dat bijna ook saai te noemen was, tot we de vulkaan Lanín zagen (zie volgend plaatje). Mooi! En ook wel. amaai!

Eva enzo

Nog een paar memorabele momenten en 'schoon beeldekes'.


Deze foto nam ik op het Cementerio de Recoleta, daar waar ook Evita Peron eeuwige rust vond. Het kerkhof is een stad op zich, volgepropt met kleine huisjes, het ene al mooier dan het andere. De zon hing op een perfecte hoogte om prachtige foto's te maken. Jammer dat ik ze hier niet allemaal kan posten. Toch al eentje om te zien:
Een moment van pure glorie en vriendinnengeluk, de aankomst van Eva in Buenos Aires, op 15 november! Ik had speciaal een papierke gemaakt om haar te verwelkomen. Het ontbrak me even aan inspiratie want wat schrijf je op zo'n poster? Welkom? Hallo? Hola? Ik besloot er dan maar iets 'typisch' van te maken en m'n favoriete gerecht erop te zwieren. Want wat is er lekkerder dan frietjes from Belgium? Nieuwsgierige voorbijgangers en andere 'arriverende' reizigers probeerden er een woord van te snappen, maar meer dan de drie onderste verstonden ze natuurlijk niet. Een echte Belgische prinses? Yes!

Dit is die Belgische prinses of de wipwap op Plaza Francia. Tof om nog eens te wipwappen, het was zo'n tien jaar geleden, maar ik kon het nog! We werden behoorlijk wat aangestaard, maar daar trekken prinsessen op reis zich niets van aan... Later die dag kwamen we op een zebrapad nog twee Belgen tegen, Antwerpenaars Bart en Tanguy, die een rondje rond de wereld doen. Gezellig keuvelen was dat wel, ik wens ze veel plezier en een goeie reis!

Patagonië te paard

De beste manier om bergen en bossen te verkennen is volgens mij nog altijd te paard, en Eva is het alvast met me eens. Nadat we voor de tweede nacht op rij haast uit onze tent waren gebibberd, stonden we toch vol goeie moed veel te vroeg op om na een koude - gillen en luid zingen helpt! - douche de bus naar Abuelo Enrique te nemen, 4 kilometer van San Martin de los Andes. De bus die niet kwam, werd een taxi en een halfuurtje later konden we de linkervoet in de stijgbeugel hijsen. Wat volgde was een adembenemende rit van meer dan drie uur, op de rug van een paard 'met karakter'. Onze gids - een echte gaucho - bekende ons dat hij het zoveel leuker vond om 'toeristen' te begeleiden die even dol zijn op paarden als hem, en hun hand niet omdraaien voor een snelle galop. Na de tocht werden we nog getrakteerd op 'tortas fritas' en koffie en we kregen een pot huisgemaakte marmelada de frutillas mee naar huis. Smullen!

San Martin de los Andes

Na een zalige busrit van 19 uur, dwars door Argentinië in zuidwestelijke richting, zijn we een uurtje geleden aangekomen in San Martin de los Andes, een oogstrelend klein bergdorpje aan een diepblauw meer, vlakbij de Chileense grens. Een aangename 26 graden haalde meteen ons beste humeur naar boven. Alles is hier groen en rustig en onze longen vullen zich graag met de gezonde berglucht. Hoewel het hier in het zomers hoogseizoen, dat over een maand begint, een toeristische trekpleister is, worden we toch een beetje bekeken als we met onze rugzakken door de straatjes kuieren richting camping. Jawel, Eva en ik gaan kamperen, en wel in een luxe kunststof supermarktwoning - ook wel 'tent' - waar we de volle 12 euro voor neertelden... We gingen unaniem voor de blauwe uitvoering, omdat de kleur van onze 'ojos lindos' dan beter uitkomt. Kamperen doe je met stijl, en met een zakje vinyl platen dat een ton weegt maar absoluut met me mee moet, omdat het absoluut met me mee moet en voor het geval ik last krijg van acute draaiditis.
Eva gedraagt zich voortreffelijk, de ideale reisgezellin! Ons tripje belooft een dolle rit te worden, langs dorpjes en meren, bossen en bergen, ijssalons en 'terraskes', kiezelstrandjes en kabelbaantjes, liefst stuk voor stuk zonovergoten, met een 'kakbruin' velleke als resultaat.
Bewijs van dolle-grieten-pret volgt later in de vorm van foto's, hier zie je alvast wat wij urenlang door het raampje van de boemelbus zagen:

Hasta luego, mi amor

Het is zaterdag, kwart na zes 's ochtends, we zijn net terug van mijn afscheidsfeestje - eerst een drink in Mundo Bizarro, daarna een taxiritje door de stad, om te eindigen met een reeks lustige danspasjes in de beatkelder van The Shamrock (zie foto!). Ik zit aan het raam in de living van het hostel, aan de straatkant op de eerste verdieping. De zonsopgang wordt weerspiegeld in het glas van de dubbele ramenkolom van het beige flatgebouw dat even verderop lelijk staat te wezen. Op straat ochtendlawaai, luid pratenden mensen, voorbijsnorrende en toeterende auto's, huilende bussen, krakende vrachtwagens. Op het tapijt onder m'n voeten ligt Michunis, de witte langharige kat van het hostel. Ze knijpt haar ogen halfdicht en kijkt me aan alsof ze wil vragen of ik misschien een einde kan maken aan dat storende lawaai op straat. Het wordt alsmaar luider, twee mannen - Peruanen - discussiëren hevig. Ik kijk uit het raam - Eva komt nog even in nachtjapon een slaapwelzoentje geven. De ruziënde mannen lijken ondertussen andere oorden op te zoeken, het lawaai ebt weg. Nu pas hoor ik het zoete geluid van vrolijk fluitende vogels die de dag zingend verwelkomen, mijn -voorlopig- laatste dag in Buenos Aires.
Michunis slaapt weer, haar hoofd een kwartdraai naar links. Buiten klimmen de zonnestralen naar de derde rij ramen. Ik voel een stroompje van geluk vanuit m'n tenen naar boven kabbelen, er staat een vermoeid-tevreden glimlachje op m'n gezicht.
Vandaag zeg ik 'dag lieve stad, dag mijn tijdelijke thuis, dat huis van oneindig feestgedruis, dag parkjes met prikkend gras, dag luide bussen en slalommende taxi's, dag en tot ziens, tot snel, tot héél graag nog eens...'

2 maanden onderweg!

Dat verdient een bloemetje! Eentje van aluminium nog wel - en niet zo´n kleintje - genaamd ´Floralis Genérica´door haar architect Eduardo Catalano. In 2002 werd ze neergeplant op Plaza Naciones Unidas in Palermo, de sjiekste wijk van Buenos Aires. Het gevaarte is 20 meter hoog, weegt ongeveer 18 ton en wordt zowaar computerbestuurd. Bij zonsopgang opent de bloem zich en tegen zonsondergang gaan de ´blaadjes´weer dicht. Het uitgestrekte grasveld errond is tijdens deze steeds warmer wordende dagen een uitstekend plekje om languit van het zonnetje te genieten... denkend aan alle andere mooie plekjes die ik nog zal mogen aanschouwen. Over enkele uurtjes landt Eva, de vliegende prinses uit Kalmthout, en dan zal ik haar op een razendsnelle tour door één van de wonderbaarlijkste steden ter wereld leiden. Een stad waarvan ik over enkele dagen al afscheid moet nemen, inclusief mijn vriendjes en vriendinnetjes die er wonen. En of dat een feestje wordt!!

Frutas y verduras

Soms loop je ergens voorbij en denk je 'wauw dat zou een mooie foto kunnen zijn' en tien en vijftien meter verder denk je dat nog steeds. En dan denk je 'nee dan moet ik die camera bovenhalen en de klikgrage toerist uithangen' en loop je verder. Je kijkt even rond, niemand in de buurt, toch maar gewoon terugdraaien en die foto nemen, voor je jezelf honderd meter in je schoenen schuift.. Zes pesos armer (een mango en een halve kilo aardbeien) en een foto rijker liep ik verder, blij dat ik toch maar dapper teruggekeerd was.

Over mango's en aardbeien gesproken, misschien moet ik hier maar eens schrijven wat mijn plannen eigenlijk zijn op dit continent :)
Eerst en vooral plan ik zo goed als niets, en wát ik dan toch per ongeluk plan is nooit een plan, maar altijd een goed idee. Het 'grooote reis' idee is om hier iets minder dan een jaar van het leven te genieten, in minstens vijf van volgende landen: Argentinia, Uruguay, Chile, Paraguay, Bolivia, Peru, Brazilia, Ecuador en Colombia, in een nog te bepalen volgorde.
Over minder dan een week - ik tel af! - sta ik op de luchthaven van Buenos Aires met Eva in het rond te springen van gekheid op een stokje, en met haar ga ik 3 weken rondtrekken, route onbepaald. Daarna zak ik af naar het einde van de wereld wegens einde van het jaar, waarna het weer noordelijk gaat, vermoedelijk naar Chile, waarna nog een rondje Argentina, een vleugje Bolivië met de madammen, een scheutje Brazilia, ... voor zover mijn ideeën tot uitvoer komen...
Wat het precies wordt, waar, wanneer, dat lees je hier!

Buenos Aires by night

Ik ben verliefd op Buenos Aires, vlinders in m'n buik, een brede smile op m'n gezicht, op elk moment van de dag. Je moet hier geweest zijn om het te begrijpen, ik kan een poging doen om de stad te beschrijven zoals ze is, maar het zijn de details die het hier zo fantastisch maken.
Is het omdat ik op reis ben, en verliefd ben op mijn leven tout court? Is het omdat het hier lente is, de hemel blauw, de zon warm, de bomen groen en de vogels vrolijk? Woon ik misschien al 24 jaar op het verkeerde halfrond? Is de lucht hier gezonder? De aardbeien zoeter? Naar de precieze redenen kan ik blijven zoeken, maar dat hoeft niet, het belangrijkste is dat ik me hier thuisvoel, al sinds de eerste seconde dat ik hier was, of nee, zelfs nog vóór ik hier één voet aan de grond zette...
En die euforie, dat gelukzalig gevoel, dat moet gevierd worden. Met een Daiquiri kiwi in de Shamrock (zie boven) of een Monsoon (met meloenlikeur!) in de Mundo Bizarro.. of.. of..
Ik ben sinds kort - of eigenlijk ondertussen al sinds langer, wat gaat het snel! - het nachtleven ingedoken hier, and I like it! De ochtenden zijn dan iets pijnlijker, als ze al bewust beleefd worden, maar ik kan nu tenminste met zekerheid zeggen: Buenos Aires rocks, day ánd night!

Sola

Ik wist het al langer, maar heb het vandaag definitief beslist: op je eentje reizen is het beste wat er is! Weinig avonturiers wagen het erop maar geloof me, het is absoluut het proberen waard! Natuurlijk gaat het niet vanzelf, en je kan ook niet zomaar alleen naar Zuid-Amerika vertrekken, zonder het eerst te proberen. Jawel, het kan wel, maar ik ben blij dat ik al eerder alleen op pad was, want dan weet je hoe het voelt en hoef je niet bang te zijn voor wat je niet kent.

Mijn eerste trip alleen was naar Sicilië, in oktober 2003. Een dikke maand eerder was ik in Charleroi het vliegend sardienenblikje opgestapt richting Pisa, om in Firenze aan het grote Erasmus avontuur te beginnen. Na een maand intensieve Italiaanse cursus gevolgd te hebben, vond ik dat ik vakantie verdiende, voor zover mijn verblijf in Italië dat nog niet was :) De lessen begonnen pas in november, maar enkel in mijn faculteit, dus liet ik mijn maten achter en sprong ik op de trein richting het puntje van de laars. Toen we daar aankwamen, stelde ik al hangend uit het raampje met m'n eigen ogen vast dat de trein tot m'n grote verbazing doodgewoon een boot binnenreed. Een boottocht en nog enkele uren trein later stond ik m'n zwarte plastic Stella Artois huisje - 'Mijn thuis is waar mijn tentje staat' - in elkaar te knutselen op de spookcamping in Taormina. Het toeristische seizoen was duidelijk voorbij want ik was he-le-maal alleen! En dan is het wel stil, en besef je dat alleen reizen vooral betekent dat je je mond moet houden bij gebrek aan iemand om tegen te praten en dat de zelfontspanner van een fototoestel écht een geweldige uitvinding is.

De rest van de reis was fantastisch - behalve dan de dag dat ik 's ochtends de verkeerde bus nam, dat pas enkele uren later ontdekte, bijgevolg nog 4 keer moest overstappen en uiteindelijk 's avonds laat in Agrigento aankwam waar de hemelsluizen net opengingen en ik doorweekt op zoek moest naar de enige jeugdherberg in het dorp die even later niet meer bleek te bestaan... Sicilië is prachtig, de mensen zijn er veel warmer dan in het noorden, en ik heb erna in Firenze én zelfs in België vrienden op bezoek gekregen die ik daar had leren kennen.

Ook in Mexico en Guatemala - september 2004 - had ik de kans om even alleen te reizen. Helemaal anders dan in Europa, veel avontuurlijker, maar ik hou er fantastische herinneringen aan over. Dat ik al voet op Latijns Amerikaanse bodem heb gezet, speelt nu natuurlijk in mijn voordeel. Een jaar in je eentje rondreizen op dit continent, daar begin je niet totaal onvoorbereid aan, hoewel dit een reis-zonder-plan is, net zoals gepland :)

'Kijk eens naar het visje' IIII

Ergens in de derde week van m'n verblijf in Buenos Aires kreeg ik in de supermarkt - in de rayon van de pasta's, ik weet het nog precies - telefoon van de moeder van Lucas, een Argentijnse vriend van een vriendin van een klasgenootje van me :) . Ze nodigde me uit om het weekend bij hen thuis in Gral. Rodriguez door te brengen, een dorp op ongeveer 60 kilometer van de hoofdstad. Hun zoon was dan wel nog steeds in Spanje (en ik had hem enkel nog maar per e-mail gesproken), toch wilden ze deze Belgische reizigster wel even onderdak bieden.
Het werd een geweldig ontspannend weekendje, weg van het hectische stadsleven, bij de familie Torrisi. Ondertussen is zoon Lucas gearriveerd, en zit ik dit berichtje te typen bij hen in de huiskamer. De Argentijnse gastvrijheid is ongelofelijk en het is geweldig om ontvangen te worden door zo'n warme mensen. Wauw!

Isabel en Eduardo Torrisi, ouders van Lucas en uitstekende gastvrouw en -heer. Ze zijn me zelfs helemaal in hartje Buenos Aires komen oppikken met de auto!

De basiliek van Lujan, een stadje in de buurt, dat elke dag een volle lading religieuze bezoekers trekt. Enkele jaren geleden viel het gigantische ijzeren kruis van één van de twee torens en sindsdien staat het naast de basiliek en kan je er kaarsjes op plaatsen. Isabel brandde speciaal voor mij een kaarsje, opdat de rest van mijn lange reis goed zou verlopen, en ik stond er natuurlijk al bijna een traan weg te pinken, emotionele chica als ik ben...

Charo, de pitbull terrier, koningin in huis.

'Kijk eens naar het visje' III

Steek in Buenos Aires de straat niet over als het rood is - alleen als er in de verste verte geen auto's te bespeuren zijn - en kijk toch maar uit als het groen (of meestal wit) is, want dan nog rijden ze uw ledematen op een hoopje. Porteños die zich te voet in de stad begeven, kijken eigenlijk niet naar de lichten, laat staan naar hun kleurkes, ze lopen door als er geen 'coches' komen aanstormen en anders blijven ze staan, maar liefst niet op het voetpad want dat ligt al vol met hondendrol en co.

Plaza de Mayo bij zonsondergang. Alan, de Argentijnse vriend die ik nota bene op dit plein leerde kennen, vertelde me dat hij nog nooit in het buitenland is geweest en dus nog nooit de zon heeft zien 'zakken' in de zee... Eergisteren is hij eindelijk vertrokken voor een reisje naar Europa, naar zijn vriendin in Zwitserland. Dikke pech, verkeerd land, weeral geen zon in de zee...

Bloemen priemen door de tralies van een raam. In Argentinië zijn àlle huizen - voor zover ik al gezien heb - voorzien van ramen en deuren met stevige traliën, onforceerbare sloten, een alarm, een ijzeren tuinhek - bij aanwezigheid van een tuin - en een paar bloeddorstige honden met razende honger.

'Kijk eens naar het visje' II

En daar is Linus nog een keer! In zijn favoriete vervoersmiddel, het vliegtuig! Een ding waarin ik eerlijk gezegd liever niet in vertoef, en zéker niet terwijl het gebruikt wordt waarvoor het dient.

Deze foto nam ik in een bar in Buenos Aires, hoe raar dat ook mag klinken. Rarara.

'Kijk eens naar het visje' I

Ik ben de trotse bezitter van een 'fisheye' camera, ook wel 'ojo de pez' in het Spaans. Zeer boeiend speelgoed, en soms levert het zelfs mooie plaatjes op. Een eerste selectie:

New York, New York, waar de mensen sneller wandelen en luider praten,

waar de bomen groener zijn en de witte duiven witter, waar wolkenkrabbers

verstoppertje spelen, waar auto's nooit autootjes zijn en taxi's altijd geel...

Sanae, een schat van een vrouw, modeontwerpster, zangeres, bewoonster van een gezellig appartement in Harlem, samen met haar man Joshua, en excellente gids in en dol op New York!

Misschien is het een goed idee om de keuze van het type straattegel te laten beïnvloeden door de mogelijke gevolgen van bepaalde weersomstandigheden die nogal frequent durven voorvallen? Nee?

Omdat lachen naar een vis soms moeilijk is en ik net op het moment dat ik de foto nam naar de madam met het boek en de toorts stond te gapen die aan de overkant van het water blijk stond te geven van een onklopbaar uithoudingsvermogen en ook omdat regendruppels mijn gezelschap kwamen opzoeken en ik nog moest beslissen of ik dat wel ok vond. Inderdaad, vandaar die bedenkelijke blik!